Sportcolumn David Steegen: Alles voorbij?

Italië ligt eruit. Het wereldkampioenschap is al een beetje voorbij. De spanning en de stress zijn er voor mij definitief uit. Eerst zondebokken zoeken. Dat doe je alleen als je verliest. Trainer, waarom niet met hongerige jongeren voetballen? Waarom kan Italië niet meer verdedigen? Waar ligt Slovakije? De Slovaakse spits Vittek is nu wereldberoemd in Zuid-Europa.

Kijken naar voetbal als liefhebber is ontspannend. Indutten na twintig minuten voor het scherm. Het WK is gereduceerd tot een evenement. We zijn ervaringsdeskundigen: België is al jaren afwezig. Mijn aandacht gaat nu naar Wesley Sneijder, de zelfbewuste strateeg; naar de revelatie, de Turkse Duitser Mesut Özil; naar Lionel Messi, de beste voetballer van de wereld, en naar Argentinië, het mooiste elftal van de planeet.

De ochtend na de roemloze uitschakeling van het moederland heeft een collega een rouwband op mijn computerscherm aangebracht. Ik lach groen. Ik kan hem de afwezigheid van zijn (en mijn) vaderland België zelfs niet aanwrijven. Nationale schizofrenie. Verlies is geen excuus voor stijlloosheid. Hij vraagt om het stuk textiel niet weg te gooien. Onze collega, de team manager , is een Spanjaard en hij is ervan overtuigd dat Spanje er ook uit zal liggen. Niet, dus. Het zal me worst wezen. De ontgoocheling is te groot en ik heb te veel werk. Het nieuwe voetbalseizoen gaat weldra van start en ik wil nog even op vakantie. Ver weg en onbereikbaar.

Ik laad mijn jongste op, die haar keel schor heeft gezongen op Pennenzakkenrock aan het Zilvermeer in Mol. Ze is doodop. Zwemmen, zingen, spelen en snoepen in de Kempen. Aan het eerste rode licht vertel ik haar dat het land van haar grootmoeder uitgeschakeld is. "O nee!" roept ze uit. "Dan ben je droevig, papa." Ik zucht even. "Zo is voetbal," probeer ik flauw.

Even later bezoek ik mijn Nederbelgische vriend om naar Nederland-Kameroen te kijken. Een inzetloze wedstrijd. Dit staat ons dus te wachten. Puffen voor de tv en hopen op een historische beweging of een onwaarschijnlijke controverse die de wereld in haar ban houdt. Iets om decennia later nog over te praten en boeken over te schrijven.

Plots is daar de Vliegende Hollander Arjen Robben. Geniaal en broos. Hij valt in alsof hij de redder des vaderlands is. Even later schudt hij de mooiste beweging van de wedstrijd uit zijn sloffen. Invaller Klaas-Jan Huntelaar, groot geworden bij Ajax Amsterdam, mislukt bij AC Milan, scoort. Ik spring op en juich heel even. Voor een actie van een speler die 'de mijne' niet is. Is er nog hoop op beleving?

Naar Engeland-Duitsland had ik uitgekeken: de Derde Wereldoorlog. En ook weer niet. De Duitsers hebben een frivole ploeg. Boateng, Cacau en Özil klinken anders dan Müller en Schweinsteiger. Maar ik heb de wedstrijd uiteindelijk aan mij voorbij laten gaan voor een barbecue. De kinderen brengen verslag uit terwijl de volwassenen eten en drinken. 'Herr we go again' was een grote kop in de Britse tabloid The Sun voor de wedstrijd.

Later geniet ik van de debatten over de controverses op Nederland 1. De blunders van de arbitrage. De persconferenties van Fabio Capello en Diego Maradona zijn plezierig. Het wereldkampioenschap voetbal is amusement. Misschien wordt het allemaal wat intenser vanaf de kwartfinales. Dan herbegint het WK.