Sportcolumn David Steegen: Bar Bik kleurt paars

Brussel leeft. We hebben niet alles, wel veel, en alleszins genoeg om met een gezond optimisme door het leven te gaan. De beleidsstructuren zijn soms wat surrealistisch; de wijze waarop wij, Brusselaars, met sport omgaan, is veelal ondoorzichtig en warrig. De ene sportclub krijgt overheidssteun, de andere niet, het ene voetbalstadion wordt gerenoveerd, het andere niet. Onveiligheid is vervelend, we krijgen een groot aantal vacatures niet ingevuld, te veel mensen moeten het met te weinig stellen, maar Brussel krijgt steeds meer allure.

De Belgavox-concerten. We mogen fier zijn op cultuurtempels van wereldniveau als Bozar en de KVS. Ze bewijzen dat een gezond beleid, gekoppeld aan een vleugje handelsgeest, wonderen kan doen. De KVS exporteert zijn kunde van Oostende tot in Afrika en Bozar programmeert bijna alle facetten van cultuur. David Martin, de geniale Bask en topchef van het Anderlechtse sterrenrestaurant La Paix, gaat er een brasserie openen. Bozar programmeert het wereldkampioenschap voetbal op grote schermen in de Hortahal, maar laat ook Geert Hoste zijn ding doen. Marianne Faithfull, Paco de Lucía en Roberto Alagna zijn welkom aan de Ravensteinstraat. Cultuur is van en voor iedereen. Net als sport. Sportbeleving kent geen klasseverschillen. Socialer bestaat niet. Dat heeft de hoofdstad begrepen. Die zin voor diversiteit is Brussels.

Enkele dagen geleden ging ik met een goede vriend, zakelijk leider van een vooraanstaand cultuurhuis, 's middags lunchen. Danny, ooit een Limburger, intussen Brusselaar geworden, is gek van Anderlecht en zat jarenlang naast mij bij elke thuismatch. Veel (voetbal)lief en leed gedeeld. Het contact is intens gebleven. Het web van paars en wit is onbreekbaar. Hij nodigt me uit in Bar Bik, naast de KVS. Hippe, maar pretentieloze brasserie. Ook al typisch Brussels.

De wijk aan de Arduinkaai is surrealistisch. Straatprostituees, cultuurminnaars, schoolkinderen, artiesten, journalisten en winkeliers leven er naast, boven en onder elkaar.

Ik kom als eerste aan. Het restaurant herbergt modieuze mensen. Vrouwen met opvallende kapsels, gehuld in sierlijke gewaden, praten en giechelen met mannen met te grote brillen en in Paul Smith-pakken. Een gezellige drukte. Er wordt veel gelachen. De mensen lijken gelukkig.

Maarten, de sympathieke baas, wijst me vriendelijk onze tafel aan. Ik neem een krant en consumeer volledige leugens en halve waarheden over mijn werkgever. Ik glimlach bij elk fout bericht.

Sportjournalisten beleven de moeilijkste tijd van het seizoen. Geen wedstrijden. Transfertijd. Wie gaat weg, wie komt? Elke bron lijkt belangrijk. Managers besmetten scribenten en verslaggevers met informatie die hun dubbele agenda dient. Gelukkig komt daar het WK aan. Echte wedstrijden. Maarten, de baas van de Bar Bik, vraagt me of Boussoufa nu blijft of niet. Tot nu toe wel, antwoord ik, er is geen enkel bod binnen. Dan eisen de andere klanten hem op.

Mijn tafelgenoot komt eraan. We bespreken het seizoen voor de zoveelste keer, we krijgen er niet genoeg van. Het eten is lekker, eenvoudig, smakelijk. Na de koffie komt de patron erbij zitten. Ook hij is een echte Sporting Boy. We voeren voetbalgesprekken over het WK en over de eerste club van het land in de schaduw van een vooraanstaand cultuurhuis. Royal Sporting Club Anderlecht is overal.