Sportcolumn David Steegen: (Bijna) kampioen

Ik loop lichtjes uitgelaten de eretribune van Royal Charleroi Sporting Club op. Ik groet mijn bazen, het bestuur van Royal Sporting Club Anderlecht en vertel hun dat 'we' bijna kampioen zijn. 'We', de veteranen van Ritterklub Jette. Stamnummer 8104. Door de wedstrijd op Charleroi kan ik maar een helft meespelen.

Ik hoopte mijn tiende doelpunt te scoren. Helaas: 0-0 na 35 minuten. FC Vilvoorde is een rauw en stug geheel. Onvoldaan en eenzaam verlaat ik tijdens de rust het veld. Alleen douchen is troosteloos. Napraten is een wezenlijk onderdeel van het hoogtepunt van de week, met de kameraden voetballen om punten. Punten en een rangschikking waarvan alleen de actoren wakker liggen.

Onderweg naar het Zwarte Land krijg ik een sms van de coach. 1-0 gewonnen op strafschop. Goed nieuws, een stukje persoonlijke geschiedenis waaraan ik maar half heb kunnen bijdragen. Herman Van Holsbeeck, met wie ik een andere voetbalclub deel, Scup Jette (we hebben er allebei gevoetbald), is de enige die wat belangstelling toont. De andere bestuurders moeten even lachen. Er zijn andere katjes te geselen. Twaalf punten op Club Brugge bij elkaar voetballen.

De zaterdag daarop spelen we tegen RSD Jette, een rijke fusieclub, finan­cieel ondersteund door de gemeente en de opvolger van Scup. Als we de derby winnen, zijn we virtueel kampioen. Vroeger was Sporting Club Union Progrès Jette mijn club. De eerste club waar ik in ploegverband speelde. Van de miniemen tot en met de juniores. Een tweede familie op nog geen halve kilometer van huis.

Ik denk nog vaak terug aan die mensen, aan de vriendjes die mijn voetbaljeugd doorkruist hebben. Wijlen Monsieur Renders, mijn allereerste trainer. Onze vaderlandsloze keeper bij de miniemen die een andere identiteitskaart had dan wij.

Het woord apatride in grote letters op een kaart met een onbestemde kleur. Na drie tegendoelpunten begon hij steevast te huilen. De twee broers uit Sardinië. Bernardo en Sebastiano waren elkaars beschermengelen. De ene ging weleens een stok halen in de bossen om de eer van de andere te verdedigen. Kurt, de zoon van een kruidenier op de Keizer Karellaan, een jongen met zes longen en even koppig als Frankie Vercauteren, was mijn beste voetbalvriendje.

Patrick, de enige die de eerste klasse haalde. Dat Stéphane, de intelligente middenvelder of libero, een vooraanstaand advocaat geworden is, is geen toeval. Technisch vaardig, en begaafd met een onwaarschijnlijk inzicht. Laurent, de mollige maar uiterst efficiënte keeper bij de scholieren en juniores, was een leider. Vandaag leidt hij een bloeiend financieel bedrijf in Genève. Het is meer dan 25 jaar geleden. Derby's spelen tegen klasgenoten die bij FC Ganshoren en Racing Jet voetbalden.

Ik heb een tiental cruciale voetbaljaren aan de Tentoonstellingslaan doorgebracht. Onuitwisbare herinneringen die vandaag, zaterdag, onderweg naar Charleroi, door mijn hoofd spoken. Bijna kampioen. En dan nog tegen de rivaal waar ik langs de achterpoort moest verdwijnen. Het doet nog altijd pijn. 25 jaar later.

Na de gewonnen wedstrijd op Charleroi ga ik coach Ariël Jacobs groeten in de kleedkamer. "Wat we vandaag moeten onthouden, is dat we bijna kampioen zijn," zeg ik. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. "Wij niet, maar de veteranen van de Ritterklub," zeg ik lachend. "Ah bon, geen play-offs bij jullie? Zijt ge zeker dat ge bij de Belgische Voetbalbond speelt?" schaterlacht de trainer van Royal Sporting Club Anderlecht. Voetbal is het allermooiste.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht