Sportcolumn David Steegen: The Boy

Ik zag hem dagelijks. Het kleine ventje, een kleinood dat door vele topclubs gegeerd werd. We koesterden hem. Hij lachte veel. Een voetballertje zonder zorgen. Onschuldig en balverliefd. Vijftien jaar jong, en het grootste talent sinds Vincent Kompany.

De club organiseert wekelijks taal- en andere lessen die hem sociaal en intellectueel helpen te ontwikkelen. Zijn vader, een voormalige prof en international, had zijn succesvolle loopbaan plots moeten beëindigen door een vervelende kwetsuur. 28 jaar is veel te jong om te stoppen. De man was nog lang niet financieel onafhankelijk. Sporting Anderlecht, zijn laatste club, heeft hem altijd gesteund. Vooral in de donkere dagen. Heel even ging hij de jeugd van KAA Gent trainen, maar hij keerde al snel terug naar Brussel. Naar Anderlecht.

Zijn drie zonen hebben altijd voor paars-wit gevoetbald en zijn in de hoofdstad opgegroeid. Mister Michel stelde de vader aan als materiaalman, en hij werd nauw betrokken bij de jeugdopleiding.

Tijdens trainingen, verplaatsingen, Europese reizen en stages van de eerste ploeg voerden we vele voetbalgesprekken, meestal in de kleedkamer terwijl hij de uitrustingen klaarmaakte voor de profs. Nu ja, gesprekken. Ik laafde mij aan zijn wijze voetbalwoorden. Over zijn zonen sprak hij weinig. Soms liet hij zich eens iets ontvallen over zijn jongste, 'the Boy'. Minzaam uitgesproken zinnen, immer glimlachend. Een bescheiden, wat stille man.

Vorig seizoen waren we trots te mogen aankondigen dat de familie zich voor lange tijd aan RSC Anderlecht had verbonden. Aangezien de jongste, de beste van de drie zonen, geen contract mag tekenen voor zijn zestiende, moeten de ouders beslissen. Voor het heel grote geld kiezen in het buitenland, waar men wel contracten aan vijftienjarigen mag aanbieden, maar waar de voetbalrealiteit harder en strenger is en het geduld veel sneller op is?

De twee grotere broers van de kleine jongen tekenden een profcontract bij hun club, Anderlecht. De ouders kozen voor familiaal geluk en het opleidingsprogramma van de Anderlechtse jeugdschool, waar de slaagkansen tastbaar zijn en de sociale promotie minstens even belangrijk is. Kijk naar Romelu Lukaku, die misschien net iets te vroeg vertrokken is, maar tenminste twee volledige seizoenen ervaring opgedaan heeft op het hoogste niveau. Of naar Vincent Kompany, die zijn geduld - eerst doorbreken bij Anderlecht - beloond zag, via louterende tegenslag in het buitenland, met een carrière vol glans in de Premier League, de mooiste competitie ter wereld. Of Dries Mertens, op een bepaald ogenblik te klein voor Anderlecht, die via tweede en zelfs derde klasse vandaag een van de meest gegeerde voetballers van Nederland en Europa is geworden.

Jordan Lukaku, de broer van Romelu, pas zeventien, heeft ook gekozen voor de duidelijke weg. De weg van het geduld. Eerst in België doorbreken, wat al geen sinecure is, en dan zorgvuldig voor het grote geld en een betere competitie kiezen. Want elke jonge voetballer krijgt te kampen met een of meer tegenslagen. Fysiek of sportief. Groeipijnen, druk. Daar houdt de opleiding van RSC Anderlecht allemaal rekening mee. De vader weet dat als geen ander. Daarom klopte het plaatje zo mooi.

Vorige week zijn ze gezwicht. De familie Musonda vertrekt naar Chelsea FC. Ze zijn voor eeuwig hun onschuld kwijt. Wij ook.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht