Sportcolumn David Steegen: Brussels Boys en Kozmoz

Meimaand, toernooimaand. De laatste hoogdagen van het voetbalseizoen voor alle amateurs en voetballiefhebbers. Ook voor ons, de veteranen van de Ritterklub. Naar jaarlijkse gewoonte voetballen we, als afsluiter van het seizoen, op het veteranentoernooi van Kampelaar, een gehucht van Kampenhout. Zeven tegen zeven op een half veld. Jongetjesdag.

Op vrijdagavond maak ik mijn voetbaltas klaar. Twee paar schoenen om voorbereid te zijn op de kurkdroge velden. Een handdoek, teenslippers, die volgens onze Gentse spits gezonde mannen impotent maakt, om de oververhitte voeten wat verluchting te bieden tijdens twee wedstrijden. Een trainingsjas om 'warm' te blijven als er niet gevoetbald wordt, en twee schone T-shirts. Ik voel de opwinding al.

Dit ritueel is herkenbaar voor alle voetballers ter wereld. Het zorgvuldig samenstellen van de inhoud van de voetbaltas. Niets leukers dan een hele dag voetballen tegen leeftijdsgenoten. Veel is er niet veranderd sinds dat allereerste paastoernooi in 1978 aan de Tentoonstellingslaan, bij Sporting Club Progrès, mijn eerste club. Ik heb er tientallen uitgevochten in 34 jaar tijd. Penaltyreeksen na elke wedstrijd. De ene al bloedstollender dan de andere. Elk jaar weer in de lente.

Ik word vroeger wakker dan de wekker, neem een douche en trek de clubtraining aan. Snel wat koffie en fruit binnenslaan. Ik haal de Vespa uit en doorkruis Brussel, om na een lange rit aan te komen in het groen van Kampelaar. De ploegjes komen van overal en bestaan uit voetbalouderlingen die de verre uitloper van een bescheiden voetballoopbaan angstvallig koesteren. Pour faire durer le plaisir . We kleden ons om in een stoffige container volgestouwd met oude caféstoelen. Het leven zoals het is. Geluk in alle eenvoud.

We winnen de eerste wedstrijd en spelen de volgende gelijk. De derde is bepalend. Winnen of minstens 1-1 gelijk spelen volstaat om de finale te spelen. Zo niet spelen we voor de vijfde en zesde plaats, op acht deelnemers. De Brussels Boys wachten ons dollend op. Een gelegenheidsploeg waarvan het overgrote deel prille vijftigers zijn. Een bont allegaartje dat bestaat uit RWDM-supporters, een diehard Anderlecht-fan, een Italiaan uit Kampenhout en twee goede jonge voetballers. De meesten zijn Brusselaars die de hoofdstad al lang verlaten hebben. We zijn beter, zij zijn ouder en slimmer. We missen bijna alle kansen. Bart, onze keeper, de poema van de Ritterklub, baalt als een stekker na elke verkrachte doelkans. Hij scheldt zijn keel schor. Plots staan we achter. De Brussels Boys blijven rustig en wachten af. Ze blijven lachen. Gunther scoort tegen, maar het kalf is verdronken. 2-1 verlies.

Onze finalewedstrijd begint luchtig. Kozmoz heet de tegenstander; ze spelen in te kleine truitjes. Ze komen van Elewijt, of Haacht of Perk of nog iets anders. De gezonde jongens vragen de ref de wedstrijd kort te houden "om rapper in het café te zijn." Voetbal is een ernstige aangelegenheid. Ik neem me voor om ze te verpletteren. We missen, alweer, de ene kans na de andere. We krijgen in de laatste minuut een strafschop mee. Het staat 1-1. Ik mis zelden. Behalve nu. Bart, het sluitstuk met de paardenstaart, kan het niet geloven. Gelukkig winnen we op strafschoppen - ik maak de mijne -, maar het gevoel is wrang.

We hebben de veldheer hard gemist.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht