Sportcolumn David Steegen: Capello en Weisweiler

Jean-Pierre haalt een berg kegels uit het materiaalkot. De zak met ballen blijft onaangeroerd. We morren. "Gaat ge weer rare oefeningen geven?" Hij wil het niet horen. Lópen zullen we. De assistent-coach is een trouwe discipel van de Duitse school, die van de voormalige DDR. Ernst Happel en Hennes Weisweiler zijn er niets bij. Als het van de T2 afhangt, trainen we alleen nog met krachtballen en pompen we totdat onze armen blauw zien.

Ach, hij bedoelt het goed. Maar wij willen voetballen. Tikken. Op balbezit spelen. We zijn Brusselaars, geen Duitsers. De trainingen aan de Heymbos, aan de rand van het Dielegembos, in de schaduw van het stadion op de Heizel, zijn begonnen. Het seizoen 2010-'11 wordt slopend. Onze veteranenreeks telt achttien ploegen. We zullen strijden van Ophain tot Anderlecht.

T2 JP deelt mee dat een van onze sterkhouders van de voorbije seizoenen niet meer komt: Scalle gaat op een ander voetballen. Het is stil in de kleedkamer, we zullen hem missen. Goed nieuws is dan weer dat Bruno, de pompier, terug is na een aanslepende blessure. De spuitgast is een fluwelen voetballer. Combinaties, zuivere passes en zo nu en dan een heerlijke actie. Nen echte Brusseleir. De veteranen winnen alvast het toernooi van Black Star. De eerste officië­le wedstrijd volgt een week later, ook al op Black Star, in Heembeek. Ik popel. De eerste match met mijn nieuwe schoenen en nieuwe scheenlappen. Een geschenk van een collega bij RSCA. De beenbeschermers zijn op maat gemaakt in Italië. Onbreekbaar carbon.

De laatste training voor de eerste wedstrijd van het seizoen is bizar. Jean-Pierre is in vorm. Eerst werken we een sessie loopoefeningen af. Te veel en te lang voor mijn oude knoken, maar T2 heeft zijn roeping gevonden: het Herstel van de oude waarden van de Oost-Duitse Sportmethodes. Straks krijgen we voor en na de training nog rare pillen en praten we binnen enkele maanden met een hoge stem. Ik vervloek hem. Na 'de fysiek' gaat JP onverminderd verder. We moeten postvatten rond vier kegels en elkaar de bal strak toespelen. Ik voel me weer een duiveltje van acht jaar. Daarna, na meer dan een uur, is het eindelijk tijd voor hetgeen waarvoor we gekomen zijn. Voetballen. We mogen van de eerwaarde T2 een wedstrijdje spelen. De groene en gele hesjes worden uitgedeeld. De technische spelers spelen samen in een team. JP zou JP niet zijn mocht hij er niets bij verzinnen. De groenen mogen de bal maar twee maal raken, de tegenpartij mag hem drie keer raken. Ik word stilaan gek van zoveel richtlijnen. Op mijn 43ste vraag ik niet meer zoveel: wat ballen met mijn maten. De laatste stuiptrekkingen van een voelbaar eindig voetbalplezier.

Vorig seizoen zijn we door de reeks gedenderd. In de tweede helft maken de oudjes van de Ritterklub altijd het verschil. Voor de wedstrijd tegen Black Star spreekt onze hoofdcoach, Peter, de troepen toe. "Ze zijn gebrand op revanche," weet hij. "We zijn hier om te voetballen en dat zullen we doen, met drie man achter, man op man," enzovoorts. Een selectie geeft hij een kwartier voor de wedstrijd niet, want hij is "er nog niet uit." Fabio Capello woont in Ganshoren. We staan snel achter. Na vijftig minuten staat het 3-1. We spelen slecht. Totdat we ze voorbij beginnen te lopen. We winnen uiteindelijk met 3-5, na een woelige partij. Zou de T2 dan toch gelijk hebben?

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht