Sportcolumn David Steegen: Community

Hij heeft een trainingspak van Royal Sporting Club Anderlecht aangetrokken. “Dat is het minste wat ik kon doen.” De onfortuinlijke Serviër lacht. RSCA heeft de media en alle voorzitters van de 68 supportersclubs uitgenodigd. Ook de supporters van Sporting Lokeren, zijn andere club in België, zijn welkom. Meer dan honderd gasten hebben op deze druilerige zaterdagmorgen de weg naar het Constant Vanden Stockstadion gevonden. Iedereen wil hulde brengen aan een echt familielid van paars-wit.

Zvonko Milojevic houdt van de clubs waarvoor hij voetbalde. 'Milo' is meer dan een broodvoetballer. Dat is uitzonderlijk in deze tijden. De voormalige keeper van RSCA is, zoals bekend, een slachtoffer van het noodlot geworden. Een afschuwelijk auto-ongeluk verlamde hem vanaf de borstkas. Toch is Milojevic een optimist gebleven. Hij werkt dagelijks keihard in een revalidatiecentrum, 220 kilometer van Belgrado. Zijn vrouw verliet hem, en de kinderen ziet hij niet vaak meer. Hij hoopt ooit op krukken te kunnen lopen. Daarvoor ondergaat hij regelmatig pijnlijke stamcelinjecties.

Milo is blij als een kind. Zijn Servische vrienden zijn er ook bij. Ze bedanken ons, de mensen van de club, uitvoerig. De vrienden mogen er zijn. Ze hebben hun vriend nooit in de steek gelaten. Milo was niet zo goed verzekerd en raakte al gauw door zijn financiële reserves. Landgenoot Dejan Stankovic, middenvelder van FC Internazionale Milano, betaalt een groot deel van de revalidatie. Ook de Anderlechtse gemeenschap wil een duit in het zakje doen. RSCA heeft de trui geveild die Silvio Proto droeg tegen AEK Athene. Frederic Vervueren, ras-Anderlechtenaar en gek van de club, heeft het hoogste bod
gedaan. Voor 838 euro is het kleinood van hem geworden. Het bestuur heeft het bedrag meer dan verdubbeld en de huidige spelers van Sporting Anderlecht doen hetzelfde. Maar dat weet Milo allemaal nog niet. Hij is al zo gelukkig met de uitnodiging van RSCA. "Dit zijn de mooiste dagen sinds mijn ongeluk," zegt hij in vlekkeloos Nederlands.

Herman Van Holsbeeck neemt het woord. Al snel stokt de toespraak. Hij is, net als de rest van de toehoorders, ontroerd. Michou, de moeder van alle supporters, laat haar tranen de vrije loop. De manager vindt zijn tweede adem, hij prijst Milojevic en vermeldt het contrast met de financiële en soms onethische hardheid van het moderne voetbal. Een woord is hedentendage nog maar zelden een woord.

Na de hulde pakt Milo zelfverzekerd de microfoon. Hij dankt iedereen en schenkt de trui van Rode Ster Belgrado aan de manager van Anderlecht. "Het is niet Partizan, hoor," gniffelt Milo. Vervolgens schuift de pers aan. Ze willen alles weten over zijn toestand. Daarna is het de beurt aan de supporters om Milo te koesteren. Hij neemt lachend het ene cadeautje na het andere in ontvangst. Een man van middelbare leeftijd heeft zich in een keeperstrui van Milojevic van tien jaar geleden gehesen. Zo groot is de liefde.

De dag erop is het zo mogelijk nog beter. Milo wordt voorgesteld aan de supporters van beide kampen. Een staande ovatie. Wanneer ik hem in een kolkend stadion naar de twee harde kernen leid, concentreer ik me op het rollen van de banden van zijn rolstoel. Om niet in huilen uit te barsten voor 22.000 mensen die het diepste respect betuigen. De gemeenschap van Royal Sporting Club Anderlecht is indrukwekkend.