Sportcolumn David Steegen: Daniel en Milo komen terug

Mei 2010. Het seizoen is bijna om en Royal Sporting Club Anderlecht is al kampioen. Voor de dertigste keer, een Belgisch record. De club bestaat 102 jaar als Daniel Zitka afscheid neemt van Brussel en Anderlecht. Hij heeft getekend bij Sparta Praag. Zitka is vergroeid met Sporting, maar de nadagen van zijn loopbaan zal hij in zijn geboorteland afwerken.

Het afscheid is pijnlijk. Ook voor hem. Een leider in de kleedkamer. Als een jonge speler de vuile was naast de wasmand deponeert, wijst hij de jongeling terecht. Bij recidive vliegen de spullen onverbiddelijk de vuilnisbak in. Hij is ook een van de weinige profvoetballers die na elke training van iedereen op de club afscheid nemen. Iedereen houdt van Daniel Zitka. Zijn dochters gaan in Brussel naar school, maar zijn echtgenote, die zoveel opzij gezet heeft voor de carrière van manlief, mist het vaderland. RSCA werkt actief mee aan zijn vertrek - ondanks een doorlopend contract - en legt hem geen duimbreed in de weg wanneer hij het voorstel van Sparta Praag komt meedelen. Dat heeft de doelman verdiend. Hij keepte net geen tweehonderd wedstrijden voor RSCA. Acht seizoenen gaf hij het beste van zichzelf. Die voetbaljaren vallen samen met een heel mooie periode voor paars-wit. Vier titels, een Belgische beker en een Supercup. Hij veroorzaakte ooit een penalty in een Champions League-wedstrijd in Lyon tegen Olympique. Hoewel de minzame Tsjech de tegenspeler niet raakte, geeft hij geen krimp. Geen protest, hoogstens een frons. Op kantoor is hij altijd beminnelijk en bovenal beleefd en respectvol. Een eenvoudig, nuchter man met veel humor.

De dag voordat hij definitief naar Praag verkast, komt hij ons allemaal persoonlijk groeten. Hij nodigt iedereen, van voorzitter tot receptioniste, uit op een afscheidsdrink. Van mijn collega's verneem ik dat dat uitzonderlijk is. Meestal verdwijnen spelers plotsklaps, en zo nu en dan komt er eentje terug om de voormalige medewerkers te begroeten. Walter Baseggio: die komt regelmatig langs. Meestal in een trainingspak van SC Napoli.

Zitka loopt naar het parkeerterrein en laadt eigenhandig enkele kisten champagne en een paar kilo aardbeien uit de auto. Niemand mag hem helpen. "Jullie hebben zoveel voor mij gedaan. Nu is het aan mij." Iedereen is welkom in de grote receptiezaal waar op wedstrijddagen hoog volk wordt ontvangen. Zitka neemt plaats achter de bar en glimlachend, maar vastberaden weigert hij alle hulp. Het is geen pose. Hij ontkurkt zelf de flessen, maakt de aardbeien schoon en snijdt ze. De Tsjech weet wat goed is. Alleen al daarom hoort hij voor eeuwig en altijd bij ons. Wij, het personeel, schenken hem een getekende trui. Een leuke knipoog; normaal gezien is het omgekeerd. Hij krijgt warempel tranen in de ogen. Wij ook.

Sommigen hoeven niet veel te voetballen om mateloos geliefd te zijn. Zvonko Milojevic keepte tussen 1997 en 2003 aan de Théo Verbeecklaan. 44 wedstrijden in zes seizoenen. Een doelman in lange broek. Bescheiden schikt hij zich in zijn lot als tweede doelman. Je kunt altijd op hem rekenen. Zoals Dirk Vekeman in de jaren '80. Milojevic raakt verlamd na een auto-ongeluk.

Zitka geeft nu zaterdag de aftrap voor de thuiswedstrijd tegen Charleroi en Zvonko komt twee weken later naar Brussel afgezakt. Royal Sporting Club Anderlecht zal gepast hulde brengen aan de monumenten.