Sportcolumn David Steegen: De beste

"Hoewel de schoonheid van het Iberische voetbal tastbaar is, bestaat er een hogere vorm van esthetiek. Ze is Italiaans. Andrea Pirlo is, op dit ogenblik, de mooiste voetballer van de wereld." David Steegen blikt nog een keer terug op het Europees kampioenschap voetbal.

Spanje voetbalt zonder aanvallers. Na een slaapverwekkende wedstrijd plaatst de wereldkampioen zonder spitsen zich voor de halve finale. Het getoeter is eerst sympathiek, na een tijdje wordt het auditieve vervuiling.

Ze maken veel lawaai, de Spanjaarden. Even terug naar de EK-kwartfinales... Spanje had zich, terecht, geplaatst voor de halve finale, ten koste van Frankrijk. Het weze hen gegund.

Het voetbal van de Spaanse nationale elf is gebaseerd op dat van FC Barcelona. 'Tiki-Taka-voetbal'. Geduldig tikken de vaardige voetballers de bal rond totdat de opening gevonden wordt. Zoals in het handbal. Opmerkelijk hoe de voetbalstijl van een deelstaat, Catalonië, de voorbije jaren de indrukwekkende prijzenkast van een land zonder nationale eenheid bepaald heeft.

Hoewel de schoonheid van het Iberische voetbal tastbaar is, bestaat er een hogere vorm van esthetiek. Ze is Italiaans. Andrea Pirlo is, op dit ogenblik, de mooiste voetballer van de wereld. Oeverloos bekvechten over wie de beste is, Ronaldo of Messi, is tijdverlies. Het is Andrea Pirlo. Vier perfect op elkaar afgestemde lettergrepen. Zijn bijnamen zijn mooi en verscheiden, dat zegt al veel. Il Campanellino ('het klokje') vanwege zijn timing, Il Genietto ('het genietje') vanwege zijn geniale invallen, L'Architetto ('de architect') vanwege zijn formidabele inzicht om de volmaakte aanval samen te stellen.

Pirlo is het beste wat voetbal kan overkomen. Zijn stijl staat voor zuiverheid. Hij is fair, sierlijk, sober en aanvallend. Italië wordt, ten onrechte, regelmatig geassocieerd met negatief voetbal. Catenaccio. Zoals de Belgen toen er nog succes was. Onder de voet gelopen worden en dan, heel plots en laf, die ene kans verzilveren.

Gerechtigheid bestaat niet in het voetbal. Voetbal is zoals het leven, juist is nooit juist. De beste wint niet altijd. Maar dit Italië heeft alles voor altijd veranderd. Dankzij de stilzwijgende Generaal Andrea Pirlo. Verguisd na tien seizoenen trouwe dienst bij de wereldclub AC Milan werd hij omzeg­gens geschonken aan eeuwige rivaal Juventus. Te oud, heette het in Milaan. Juventus Tu­rijn is dit jaar kampioen van de Laars geworden.

Pirlo is alles. De ideale schoonzoon. Milde persoonlijkheid, familieman, met charisma. Hij is veruit de beste voetballer van het Europees kampioenschap en, wat mij betreft, de beste ter wereld.

Engeland voetbalt zoals de Squadra Azzurra vroeger: verdedigen en counteren. Ondanks een duidelijk gebrek aan kwaliteit halen de Britten de kwartfinale. Joe Hart, de alom geprezen keeper van Manchester City en van de nationale ploeg, had wat grootsprakerig verklaard dat hij klaar was voor strafschoppen en dat hij er zelf een zou willen trappen. Toen na verlengingen, en volledig onverwachts - Italië had minstens twee maal moeten scoren -, de strafschoppenreeks ingezet werd, hield voetbalminnend Italië collectief de adem in. Zo gaat het meestal. De beste ploeg verliest meestal op strafschoppen. De Italianen missen eerst. Montolivo. De Engelsen missen niet. Totdat Pirlo verschijnt. Hij neemt zijn aanloop en doet het ondenkbare. Een 'Panenka'. Door het midden met een stiftballetje. Iets wat nooit iemand echt durft. Als het lukt, is het geniaal. Die ene penalty van Pirlo straft alle middelmaat af.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht