Sportcolumn David Steegen: De laatste keer

De herfstvakantie valt samen met een heel drukke periode. Royal Sporting Club Anderlecht speelt Europees, en mijn echtgenote maakt intense tijden door op haar werk. De opgroeiende dochters zijn wat te groot om een week lang door de grootouders opgevangen te worden. Mijn vrouw schrijft ze in voor een dansworkshop bij Bronks, onder auspiciën van het productiehuis Ultima Vez van choreograaf, regisseur en producer Wim Vandekeybus. Beter dat dan een week wezenloos voor tv en computer zitten.

Vandekeybus heeft een sterke band met Brussel. In 1986 trok de choreograaf/regisseur/acteur zich samen met jonge, onervaren dansers in Madrid terug om er hun eerste productie voor te bereiden. Het gezelschap doopte zich Ultima Vez, 'de laatste keer'. Vandekeybus maakte al snel naam als innoverend en brutaal artiest. Een jaar na zijn eerste productie werd hij al beloond met een prestigieuze Bessie Award in New York. Het is weinigen gegeven.

Ondergetekende is geen kenner, verre van. Wim Vandekeybus is een beroemdheid in zijn vakgebied. Ultima Vez is inmiddels uitgegroeid tot een geoliede machine met internationale allure die boven op wereldberoemde producties ook workshops organiseert. Mijn dochters zullen leren dansen en bewegen in Bronks, een van de vele cultuurhuizen die de hoofdstad rijk is.

Wanneer ik de meisjes de eerste dag breng, kom ik een pak oude bekenden tegen. Sommige kinderen komen van buiten de stad, maar de meeste zijn Brussels. Het aanbod aan cultuur is aanzienlijk. Het Bronksthea­ter is een pareltje. Alles is er voorhanden. De prachtige infrastructuur zal inspirerend werken, denk ik terwijl ik naar de club vertrek. Toch gaan zij met tegenzin.
Als ik ze 's avonds oppik, zijn ze al wat milder gestemd, maar overtuigd zijn ze nog niet. "Papa, ik moet rare geluiden roepen voor alle kinderen," jammert de jongste. De oudste vertelt dat er niet veel gedanst wordt. Ik geef toe: ik geef me, na die eerste commentaren, over aan mijn diepste vooroordelen over de culturele elite. Het moet weer eens onbegrijpelijk experimenteel en intellectueel zijn of het telt niet, denk ik. Waarom kunnen ze niet gewoon dansen en plezier maken? Zoals bij de scouts. Eenvoudig en opvoedkundig vertier.

Naarmate de week vordert, klaart de hemel op. Ze leven zich in, maar het blijft eigenaardig. Op de laatste dag worden ouders en familie uitgenodigd om de opvoering te bewonderen die ontstaan is uit een week oefenen. Voor de voorstelling begint, geeft de begeleider een woordje uitleg. Hij heeft het over een 'soms moeilijke werkweek', over 'fascinatie' en 'elkaars lichaam ontdekken'... Ik zet me schrap.

Dan begint de show. Een jongen van een jaar of veertien wandelt het podium op met een bundel stokken. Hij gaat kaarsrecht naast een pilaar staan. Twee meisjes plaatsen de stokken tussen de paal en zijn lichaam. Dan komt de volledige groep in beweging. Er wordt geroepen, over de grond gerold, gekieteld, gelopen, gedanst, gejoeld... Ik begrijp er niets van, maar de bewondering om zoveel durf is groot. Na de voorstelling worden de dochters en zonen gefêteerd door hun ouders, broers en zussen. Liefde overwint alles. Ik onthoud me van alle commentaar, buiten het positieve, en ben als ouder tevreden dat mijn kinderen het culturele leven van de hoofdstad ontdekken. Er beweegt wat in Brussel.

---------------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht