Sportcolumn David Steegen: De lichtstad

De NMBS ontvangt de grootste club van het land in stijl. Een ontbijtbuffet in het Zuidstation verwelkomt de spelers, de technische staf, de meegereisde sponsors en de pers. Royal Sporting Club Anderlecht on tour.

De afgevaardigd bestuurder van de Belgische Spoorwegmaatschappij, Marc Descheemaecker, ontvangt de delegatie van paars-wit met de grootste zorg. Na de obligate interviews van de voorzitter en de algemeen directeur van Sporting Anderlecht vertrouwt hij me toe dat “wanneer Anderlecht voor het laatst de trein genomen heeft om op verplaatsing te spelen, alles bijzonder goed verlopen is.”

Profetische woorden. Hij doelt op de wedstrijd in Lyon aan het begin van deze eeuw. RSCA verloor toen met het kleinste verschil na een dubieuze toegekende strafschop van Olympique Lyon. Dat was nog in normale tijden, toen er nog geen sprake was van kunstmatige miljoeneninjecties in het Franse voetbal. De 0-5 pandoering in de heenwedstrijd twee weken eerder in het Astridpark zit nog vers in het geheugen. Niemand durft het uitspreken, maar elke Anderlechtsympathisant en observator vraagt het zich af: Hoeveel wordt het in het voordeel van Paris Saint-Germain?

De dag voor de wedstrijd is het verplicht om te trainen in het wedstrijdstadion. In dit stadion ben ik sinds 1978 niet meer geweest. De gewonnen Europacupfinale tegen Austria Wenen. Twee doelpunten van Gille van Binst en twee van Robbie Rensenbrink, all time greatest van paars-wit, samen met Paul Van Himst. Een geschenk van mijn vader voor mijn plechtige communie. Een dag om nooit meer te vergeten. De reis in de gigantische, crèmekleurige Citroën CX met hydraulische vering van papa. De auto van de mooiste jeugdherinneringen. Ik mocht vooraan zitten. De metrorit en de wandeling naar het Parc Des Princes, de thuishaven van PSG, maar die dag het strijdtoneel van een Europese finale. “Iedereen is hier voor Anderlecht,” schreeuwde ik het uit op de Champs Elysées. Austria Wenen speelt ook in het paars en wit. Wist ik veel. Na de overwinning reden we, uitgelaten, terug naar Brussel. We waren de lichtstad nog niet uitgereden of ik viel al gelukzalig in slaap.

Vandaag, vijfendertig jaar later, een dag voor de eigenaardige wedstrijd, vertel ik de anekdote aan voorzitter Roger Vanden Stock. Hij was er in 1962 voor de vriendschappelijke interland Frankrijk – België. Een historische match. Na de wedstrijd werd Paul Van Himst in de voorname sprotkrant L’Equipe omschreven als le Pélé blanc, de witte Pélé. De dag voor de wedstrijd had Roger Vanden Stock de lichtstad verkend samen met enkele vrienden. Het gezelschap had toevallig de legendarische concertzaal L’Olympia aangedaan omdat er tickets beschikbaar waren voor een concert van een piepjonge Sylvie Vartan, Pierre Perret en The Beatles. Parijs, stad van uitersten. We praten niet over de wedstrijd. Dat zijn zorgen voor morgen.
De dag erop verandert de wereld. RSC Anderlecht leidt zelfs even in Parijs. Het duurt niet lang, maar de 1-1 eindstand veegt alle schaamte van de heenwedstrijd helemaal weg. Na de match vertel ik de voorzitter dat ‘we’ nog nooit in het Prinsenpark verloren hebben. Hij glimlacht. Parijs is altijd al een beetje van Brussel geweest.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht