Sportcolumn David Steegen: De pitbull

De Ronde is de meest internationale sportmanifestatie van Vlaanderen. Mijn vrienden trainen al, sommigen rijden mee. Ik kan zelden mee door het drukke sportieve programma van paars-wit. Toch heb ik de lange winter op mijn koersfiets gespendeerd. In de kelder, met de oude televisie en dvd-speler.

Ik fiets op rollen, misschien wel het beste verjaardagsgeschenk van mijn echtgenote, en ik ben verslaafd geraakt. Sinds 3 december ben ik virtueel naar Milaan gereden. Elfhonderd kilometer en vele liters zweet. Ik heb er bijna de volledige reeks van The Sopranos doorgejaagd. Of ik met zoveel oefening de fietskameraden al zou kunnen volgen, is een raadsel. Vermoedelijk rijden ze mij er nog steeds af.

Fietsers zijn speciaal. Je bent het of je bent het niet. Ik ben geen echte fietser. Ik doe het om mijn vrienden te zien, om gezond te lijden en in beweging te blijven. Op karakter kan ik volgen, meer niet. Genot komt steeds weer na de fietsrit. Zelden tijdens.

Maar van mijn wekelijkse voetbalwedstrijd moeten ze afblijven. Dat is waar geluk. Plezier. Ik zal spelen tot ik erbij neerval. Kreupel of niet. De zaterdagnamiddag is heilig. Mochten mijn geteisterde lichaam en mijn beroepsleven het toelaten, dan zou ik voortdurend voetballen. Maar: elk jaar wat minder. Doseren is de boodschap. Versleten pezen en spieren...

Een van mijn voetbalkameraden bij de veteranen van Ritterklub, een man met vele longen, bestaat het om 's ochtends, op de dag voor de klassieker met de elite­renners, de Ronde te rijden voor wielertoeristen. Na de middag staat hij fris en monter op het veld en ruimt hij veel vuil werk op. Hij draaft, tackelt, woelt de aarde om om ballen af te pakken, hij zet lange rushes in om, al dan niet met succes, voorzetten panklaar aan de spitsen af te leveren.

Hij doet me denken aan Yves Vanderhaeghe, maar dan sneller. Als alle energie opgebruikt is, dan staat hij er nog. Een echte pitbull. Kouyaté heeft dat ook. Overal onverwachts opduiken om het kleinood van de tegenstander in te pikken en dan bescheiden in te leveren. Elke ploeg heeft er zo minstens eentje nodig.

Vooral bij de veteranen zijn onvermoeibare voetbalarbeiders schaars. De mijnwerkers van het voetbal. Ze klagen nooit en doen hun werk. Zonder hen is de zege ver weg. Meestal zijn ze goedlachs en hebben ze een goed karakter, maar ze zijn staalhard. Vooral als het om hun eigen persoontje gaat.

De meer frivole medespelers mogen hem opmerkingen maken. Nederig buigt hij het hoofd en hij doet nog meer zijn best. Onze stofzuiger gaat regelmatig door weer en wind op de koersfiets naar het werk. Hij woont in Jette. Hij is een echte fietser. Ook familiebezoeken legt hij, al dan niet vergezeld van zijn zonen, regelmatig met de fiets af. Tot op het einde van de wereld. Waregem. Een onverzettelijke man. Op training loopt hij ons er lachend af.

En dan te bedenken dat hij al jaren bij ons voetbalt. Lang voordat ik erbij kwam. Old boy. Hij is bewonderenswaardig, nooit geblesseerd en niet ver van de vijftig. Na de wedstrijd schuimt de noeste breker alle klanten van de kantine af om lootjes te verkopen voor de tombola die de veteranenkas helpt te spekken. Hij speelt elk jaar op een paar sobere, goede, stevige Adidassen.

Zaterdag is het misschien zo ver. We kunnen kampioen worden tegen onze rivaal RSD Jette. Hij zal erbij zijn want zonder hem worden we nooit kampioen. Benny is een Brusselse Flandrien .

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht