Sportcolumn David Steegen: In de zon

Mijn zus heeft twee zonen. Luca, mijn petekind, en Mattia, de ultieme vrijbuiter. Hun vader is Grieks en nu Brusselaar. Mijn neefjes zijn gek van paars-wit. Een andere club zou ondenkbaar zijn. De kinderen worden opgevoed. Zot van Royal Sporting Club Anderlecht.

Luca is keeper; Mattia loopt al lachend, zorgeloos rond waar en hoe hij wil. Een geboren anarchist. Zijn oudere broer is de diepzinnige analyticus. Raymond Goethals en Michel Preud'homme waren ook keepers. Ze zien altijd iets meer dan de anderen.

Onlangs werden wij, de veteranen van Ritterklub, ontvangen door de gemeente Jette. Benoît Gosselin, de schepen van Sport, ontvangt elk jaar in juni, in de Raadzaal aan het Kardinaal Mercierplein, alle sportkampioenen van Jette. Een paar honderd sportbeoefenaars en hun begeleiders blazen verzamelen in de oude zaal boven het politiekantoor,
alle sportdisciplines en competities door elkaar. Maar alleen kampioenen zijn toegelaten.

Ik wist niet dat er zoveel sportclubs in Jette waren. Na enkele zaalvoetbalclubs, judokampioenen en tafeltennisverenigingen zijn wij aan de beurt. We worden door de schepen aangemaand naar voren te komen om onze medaille in ontvangst te nemen. Een van ons is gemeenteraadslid en wordt vermeld. In één adem citeert schepen Gosselin mijn naam. "Le porte-parole du RSCA." Er volgt zelfs een kort applausje.

Onze club, Ritterklub Jette, wordt afgeroepen in 'mijn' gemeente. Had ik dit geweten, dan had ik mijn dochters, mijn vrouw, neefjes, zus en ouders uitgenodigd. Kampioen op je 43ste! Aan het thuisfront krijg je dat niet uitgelegd. "We hebben een medaille van de gemeente Jette gekregen omdat we kampioen zijn," probeer ik. Alleen mijn jongste van tien toont wat belangstelling.

Na de huldiging drinken we nog iets op het terras van café De Toekomst. Veel toekomst hebben wij niet meer, de veteranen, maar dit moment koesteren we.

Een paar weken later lunch ik met mijn zus op een terras in de schaduw van de Belgacom-torens. Dertig graden Celsius. Na de lunch snel ik met de Vespa door de zonnige stad. Ik moet nog vlug een zonnebril kopen. Ik stop in de Dansaertstraat bij het huis van vertrouwen, Cappelle. Een bediende spreekt me aan. Hij is Fransman en herkent me van Studio 1 , het programma van de RTBf waar ik vroeger aan meewerkte. De man complimenteert me. Een Franse voetbalfan in de Dansaertstraat. Ik leg hem uit dat ik nu voor RSC Anderlecht werk en niet meer aan dit soort programma's kan meewerken.

Hij polst naar mijn mening over het WK - we zitten dan nog niet aan de finales. "Ach," antwoord ik, "Italië ligt eruit. Maar het blijft wel een topevenement." Ik ben een beetje gehaast, maar wil beleefd blijven. Hij begint over Anderlecht. "Toch ongelofelijk," zegt hij, "Anderlecht heeft het grootste budget van het land, maar dat is dan nog maar vergelijkbaar met een club als Valenciennes bij ons in Frankrijk, en toch spelen jullie elk jaar Europees." Ik zie mijn kans schoon op enig chauvinisme. "En dat al meer dan 45 jaar aan een stuk," benadruk ik.

Hij pakt mijn bril mooi in en we nemen afscheid. In de Dansaertstraat geniet ik van het uitzicht. Zomerse vrouwen en lachende gezichten. Er is niets mooiers dan Brussel in de zomer. Vooral als je kampioen bent.