Sportcolumn David Steegen: Duivels

Het vertrek naar Belek. Dit jaar heeft RSCA de badplaats in Turkije gekozen voor de jaarlijkse winterstage. De twee wereldsterren uit Congo staan stilzwijgend naast elkaar. Ze worden door alle spelers en trainers begroet. Nathan Kabasele, het Brusselse talent met de Congolese roots, en Dieumerci Mbokani ontfermen zich over Bedi Mbenza en Kabangu Mulota Patou.

De eerste is een 25-jarige defensieve middenvelder met veel spelinzicht, de tweede een begenadigde flankaanvaller van 26 jaar. De kapbeweging - crochet - van de blond geverfde Patou is ongekend, 'diabolique' volgens een Afrikaanse commentator.

Hun status in hun vaderland is enorm. Ondergetekende nodigt u uit om hun namen te youtuben. Zij hebben Tout Puissant Mazembe, de grootste club van Congo, naar de finale van de intercontinentale wereldbeker voor clubs geloodst. De finale verloren ze met 3-0 van FC Internazionale Milano. In het koude Europa bestaan ze (nog) niet. Daar zullen hun toekomstige prestaties bij Royal Sporting Club Anderlecht hopelijk verandering in brengen.

Allebei hebben ze al heel wat neergezet. Moedig onderwerpen ze zich, na weken van inactiviteit, aan de zware trainingen van coach Ariël Jacobs en zijn staf. Dit hebben ze nooit meegemaakt. Niet dat er beter gewerkt wordt, er wordt ánders getraind. Fnuikt de westerse voetbalwetenschap en de hier heersende discipline het genie van instinctieve voetballers als Patou? Ze hebben zes maanden de tijd om te wennen en om zich Europa eigen te maken.

Alles wordt geanalyseerd en onderzocht. De resultaten van de fysieke tests van het duo zijn niet om over naar huis te schrijven, maar ze nemen deel aan elke oefenvorm.

Na twee dagelijkse loodzware trainingen wordt er samen gegeten. Stages smeden de groepsgeest. Niemand ontsnapt aan het inwijdingsritueel. Na het eten wordt elke nieuweling onderworpen aan het befaamde zangritueel. Een gevestigde waarde tikt met zijn mes of vork een glas aan en de naam van het slachtoffer wordt afgeroepen. Die moet dan voor de bijna vijftigkoppige groep zingen. Zo herinner ik me de latinogezangen van de Hondurees Martínez tijdens de stage in het Spaanse La Manga van vorig jaar. Hij kreeg de hele groep op zijn hand. Zijn belangrijkste wapenfeit. Voor de rest heeft Martínez het geen zes maanden bij ons uitgezongen.

Ook bij de Rode Duivels is het een traditie. De Luikenaar Jonathan Legear, voormalig Anderlecht-speler, was op een avond aangewezen om zijn eerste selectie in te zingen. De periode dat RSCA de titel aan Standard had verloren. Hij zat aan de tafel van de destijds bij Standard Luik spelende Axel Witsel en Steven Defour. Legear zong het anti-Standard-lied 'Le Standard, le champion, tous les 25 ans, tous les 25 ans'. Naar het schijnt kreeg hij iedereen mee, behalve zijn zuur kijkende tafelgenoten die even voordien nog een heel grote mond hadden opgezet.
Deze keer moeten Bedi en Patou eraan geloven. Schuchter zetten ze een heupwiegend Congolees volksliedje in. Alle toehoorders worden nog beter gezind.

Twee dagen later mag Patou de tweede helft meevoetballen tegen Werder Bremen. Een prachtige actie, gevolgd door een assist voor goudhaantje Dennis Praet, beslist over het lot der Duitsers. Patou and Bedi are here to stay. Diabolique!

---------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht