Sportcolumn David Steegen: Eén

De eerste training van de dag begint om halftien. Twee billiards , wondermooie velden, staan ter beschikking van de 44-koppige RSC Anderlecht-delegatie. VfB Stutt gart traint op het veld ernaast. Jens Lehmann, de Duitse doelman die enkele maanden geleden in volle wedstrijd tegen een reclamepaneel plaste, vraagt of hij een van onze ballen - die van de wereldbeker - mag gebruiken.

Khalid Boulahrouz, Oranje en ex-Chelsea, komt zijn Amsterdamse wijkgenoot Mbark Boussoufa groeten. Als we 's ochtends op de trainingsvelden aankomen, is de Belgische pers present. Vier cameraploegen en hun journalisten, de voetbalscribenten van de dagbladen en twee fotografen staan ons op te wachten.

Na de oefenstonde wijs ik de twee voetballers aan voor de dagelijkse persconferentie. De vragen zijn voorspelbaar. Wie wint de Gouden Schoen? Leeft die wedstrijd tegen Standard van volgende zondag? Het hoort er allemaal bij. De jongeren die voor de eerste maal mogen proeven van het profleven, op het fenomeen Romelu Lukaku na, kijken hun ogen uit.

Christophe Dian­dy, de zachtaardige Senegalees, stelt zich nederig maar assertief op, Ziguy Badibanga, de zwijgzame Brusselaar, is stil, maar wordt onmiddellijk door de groep aanvaard door zijn uitzonderlijke kwaliteiten, en Birger Longueville, de rijzige blonde verdediger uit Maldegem, speelde twee seizoenen voor Rijsel en eerder vijf seizoenen voor Club Brugge. Longueville koos voor paars-wit omdat Rijsel zijn schoolrichting niet meer garandeerde. Nu gaat hij naar school in Anderlecht, in het Sint-Guido-Instituut.

De gehuurde Hondurese jeugdinternational Mario Martinez is de laatste nieuweling. De geblokte middenvelder heeft net een verblijf van zes maanden bij het Noorse Valerengen achter de rug. Zijn landgenoot Bernardez vangt hem op.

En dan is er Paul Taylor. Hij lijkt op Roland Juhász en loopt als Wayne Rooney. Hij praat als Alan Hansen, de onverstaanbare Liverpudlian die op de BBC wekelijks zijn mening uitspuwt.

Taylors verhaal is uniek. Als jonge gast werd hij door Everton FC ontdekt, vervolgens gekocht door Liverpool FC en daarna door Manchester City. Een grote toekomst leek voor hem weggelegd. Zijn idolen zijn Diego Maradona en Paul Gascoigne. Net als zij ontspoort hij. Alleen gebeurt het met hem voor zijn carrière.

Taylor stopt drie jaar met voetballen en gaat werken. Als metselaar. Drie cruciale verloren jaren later neemt hij de draad weer op. Taylor belandt bij een kleine club uit een lagere divisie. Ook dat loopt helemaal verkeerd en de Brit belandt in Montegnée, een kleine voetbalvereniging uit het Luikse. Eerste provinciale, de onderbuik van het Belgische voetbal. Hij speelt er enkele maanden de pannen van het dak. Na een geslaagde test krijgt Taylor een tweede kans bij RSCA.

De eerste avond is het prijs. Jelle Van Damme, een van de sfeermakers van de groep, begint op zijn glas te tikken. De nieuwelingen moeten een lied voor de groep zingen. De ene wordt rood, de andere schrompelt ineen en de derde (Martinez) kijkt met angstige blik naar zijn landgenoot.

Dan staat Longueville op. De joelende groep zwijgt. De jongeling zet het volkslied in, in het Nederlands. Volledig uitgezongen. Respect. 24 uur later is het de beurt aan Martinez. Met knikkende knieën zingt hij iets Zuid-Amerikaans, met heupbewegingen en al. Alleen Taylor durft niet. Hij lijdt. Ik begeleid hem de dag nadien op een persconferentie en enkele interviews. Na de persbabbel gaan we lunchen. Taylor staat op. Hij zingt iets onverstaanbaars. Taylor klapt terwijl hij zingt. De groep schreeuwt mee. We zijn één.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht.