Sportcolumn David Steegen: Familie

Emile Servranckx, bestuurder van Royal Sporting Club Anderlecht en voorzitter van L'Amicale des Anciens Joueurs, troont me discreet mee naar het spreekgestoelte. Ik moet de inleiding verzorgen van het jaarlijkse banket ter ere van de oud-spelers. Dit jaar worden de genodigden uitgebreid met de medewerkers van de club, van hoog tot laag. Om de dertigste titel te vieren.

Ik sta oog in oog met de sterren van weleer en de vedetten van vandaag. Robbie Rensenbrink, mijn eerste held, en Swatje Vanderelst, de snelle spits uit Mazenzele die in 1976 in zijn eentje West Ham oprolde, staan dicht bij elkaar. Jan Mulder, aan wiens woorden ik me laaf, paradeert door het gezelschap. Hij glimlacht veelvuldig naar de vrouwen. Ook naar de mijne. Hollandse deugniet.

René van der Wilt, die in 1955 het eerste Europese doelpunt van de club scoorde, is er ook bij. Tussen het hoofdgerecht en het dessert richt Pummy Bergholtz, licht aangeschoten, een dankwoord aan spelers en bestuur. Na de warme en wat warrige speech - Mulder had me gewaarschuwd - laten de vrouwelijke dj's het clublied uit de boxen schallen. Mevrouw de voorzitter veert recht en zet de dansvloer in vuur en vlam. Ze gaat de ene danspartner na de andere halen met haar kampioenssjerp. Ze gebruikt het kleinood als een lasso. We dansen de nacht weg.

Plots wordt de polonaise ingezet, jong en oud, spelers en oud-spelers, directie en medewerkers huppelen achter elkaar. De stadion­lichten zijn aan. De lange sliert gelukkige mensen eindigt op het voetbalveld. Vrouwen van alle leeftijden op hoge hakken en mannen in maatpak zingen uitgelaten 'Anderlecht champion' op de heilige grond van het Constant Vanden Stockstadion. Mijn zoveelste kinderdroom gaat in vervulling.

De stadiondirecteur gaat een bal halen. Spontaan beginnen we strafschoppen te trappen. Ik neem er eentje tegen Wasyl die in het doel staat. De Pool is een geboren entertainer. De voorzitter en zijn vrouw kijken glimlachend toe. Ook de preses zal een strafschop trappen. Niemand gaat op doel staan, om zeker te zijn dat hij erin gaat.

Ik leg de bal klaar, neem mijn aanloop, schijnbeweging naar rechts, en trap hem links. Wasyl op het verkeerde been. Ik vraag algemeen directeur Herman Van Holsbeeck waar ik moet tekenen. We lachen.

Twee dagen later worden we gehuldigd door de ontslagnemende federale regering. Yves Leterme feliciteert spelers en trainers en dankt ons allemaal voor de waardigheid na de zwarte zondag tegen Standard Luik, zijn club. Hij monstert het RSCA-shirt en poseert, gespeeld tegen zijn zin, voor de camera's en fotografen. Vice-eerste minister Guy Vanhengel looft het jeugdbeleid. Zijn gemeentegenoot Ziguy Badibanga is de eerste Brusselaar van de Purple Talents die stilaan doorbreekt. Ik klink met de raadgeefster en speechschrijfster van de premier. Het is
eens wat anders dan Brussel-Halle-Vilvoorde.

Na de ontvangst trekken we met de spelersbus naar Comme Chez Soi. Exclusief voor ons geopend. Besnik Hasi en Filip De Wilde, mijn tafelgenoten, hebben het allemaal al meegemaakt, maar ze blijven de verwondering koesteren. De Wilde neemt zijn gsm om een foto te nemen van het prachtig voorgestelde nagerecht. Voor zijn dochter, die een opleiding patisserie in avondschool volgt.

Royal Sporting Club Anderlecht is een familieclub.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht