Sportcolumn David Steegen: Familie

Waardig verliezen is een kunst. RSC Anderlecht-voorzitter Roger Vanden Stock vat het gevat samen. "Het is in het voetbal nooit anders. Als je denkt dat het goed gaat, gaat het niet zo goed als je denkt," zucht hij in de muisstille kleedkamer. Elke andere nederlaag (buiten tegen Standard) is, eigenaardig genoeg, iets draaglijker. In de kleedkamer staren de meeste spelers wezenloos voor zich uit. Even verderop schudt Brugge jaren van kommer en kwel luidruchtig van zich af. De coach staat de pers moedig te woord en is, als steeds, eerlijk en duidelijk in zijn analyse. Het was slecht. Punt. Groot zijn in de nederlaag is een essentiële waarde van de club.

De zondag was goed begonnen. Brussel geniet van de bijna zonnige autovrije dag. De politie had voor een uitzonderingsbriefje gezorgd om te kunnen gaan werken, om naar Brugge te kunnen rijden. Het wekelijkse fietsuitje met De Bleiters moet ondergetekende aan zich voorbij laten gaan. De plicht roept. Club Brugge uit om veertien uur dertig. Er staat geen uur meer op profvoetbal. Wedstrijden op zaterdagavond om twintig uur en zondagavond om vijftien uur zijn uren uit de prehistorie. De bomvolle kalender en de concurrentie van massamanifestaties en de talloze veiligheidsmaatregelen laten normale, herkenbare voetbaluren niet meer toe. Het is niet anders.

Tijdens de wedstrijd sterft iedereen met een paars-wit hart duizend doden. Het is de gewoonte om tien minuten voor het einde naar het veld af te zakken om de interviews te coördineren. Een moeilijk moment. De gevoelens beheersen en professioneel blijven onder het gehoon van sommige thuisfans die elke RSCA-medewerker de huid volschelden. We zijn het gewoon. Het is moeilijk te vatten. Het verlies van de tegenstander weegt bij sommige verenigingen meer door dan de eigen overwinning, de eigen afgedwongen prestatie.

John van den Brom gaat geen enkele vraag uit de weg. Tijdens de korte tocht naar de perszaal troepen thuisfans voor de hekken, dicht bij de bus van Sporting. Ze houden ervan om de spot door te drijven. We reageren niet. De collega uit Brugge verontschuldigt zichzelf voor hun gedrag. Na de interviews nemen de trainer en ik afscheid aan de spelersbus. Ik kijk op tegen de lange voettocht naar de wagen. Die staat helemaal aan de andere kant van het stadion. De kilometerlange wandeling, doorheen de dichte drommen zingende en drinkende fans van blauw-zwart, wordt nederig ondergaan. Hier en daar feliciteer ik, deels uit zelfbehoud, deels uit eerbied, diegenen die mij lachend aanspreken of verwijten toe brullen.

Toegegeven, het kan eenzaam zijn na de wedstrijd. Wanneer ik eindelijk, gezond en wel, in de auto stap, onderga ik ellenlange files. De rit naar de hoofdstad duurt meer dan drie uur. Voor de poorten van Brussel staat een ellenlange opstopping. De versperring van de autoloze dag staat er nog om negentien uur dertig, maar liefst een halfuur na het einde van de ecologische feestdag. Even later brengt de familie soelaas. Ingetogen brengen vrouw en dochters de nodige steun. Zij kennen het klappen van de zweep. Zij zijn het belangrijkste van alles.


David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht