Sportcolumn David Steegen: Forfait

Het doelpunt (de 2-0) van Mbokani werd onterecht afgekeurd, en twee buitenspel­situaties waren ook niet helemaal terecht. Gelukkig wordt het 5-0, een forfaitscore: bij 1-1 of 1-2 zou de polemiek te groot zijn.

De dag na het Luikse debacle bevestigt ref Gumienny de vraag naar videobeelden om het scheidsrechterstrio bij te kunnen staan. Soit. Brussel heerst zondagavond, en daar zijn geen beelden voor nodig.

Bij aankomst in het stadion staan de zenuwen gespannen. Jelle Van Damme begroet ons allemaal allerhartelijkst. Ik loods hem naar zijn ex-collega's, die hij allemaal wil begroeten. Binnen de clubs zijn dit soort taferelen doodnormaal, maar aan de buitenwereld zijn ze onmogelijk uit te leggen, laat staan aan de supporters. Toch wil iedereen aan de Théo Verbeecklaan winnen. De drang naar eerherstel is groot. Ook bij de spelers. Jova breekt de ban. Het wordt 5-0. Forfaitscore: niet meer gebeurd in bijna zestig jaar.

Op 2 november 1952 werd het 6-1 voor Sporting Anderlecht, met vier goals van Jef Mermans. Ook op 16 oktober 2011 kleurt alles paars en wit. Tot ontsteltenis van de meegereisde Rouches. Ik denk zonder het te willen terug aan die vermaledijde open dag, de Fandag van zondag 24 juli, nog geen drie maanden geleden.

Het is een mooie zomerdag. Pär Zetterberg is de eregast. Zijn zestienjarige zoon is erbij. De nieuwe ploeg wordt voorgesteld aan dertigduizend supporters. Op dat ogenblik kan de club niet uitleggen dat ze met Vargas, Jovanovic en Mbokani bezig is. RSC Anderlecht zit diep. Heel diep. De club krijgt de wind van voren. Wekenlang, zonder ophouden, sturen supporters verscheurde abonnementen, brieven en mailtjes waarin ze hun ongenoegen ventileren. Elke letter doet pijn.

Wanneer de supporters zondag in het sta­dion verzamelen, is de spanning te snijden. De voorzitter loopt het veld op. Matig applaus. En dan komt Herman Van Holsbeeck het veld op gelopen. Een striemend fluitconcert is zijn deel. Elke clubmedewerker krimpt ineen. We voelen ons machteloos. Voor de eerste keer in tien jaar tijd zijn we derde geëindigd, en we krijgen de wind van voren. Alle hoon richt zich op één persoon: Herman Van Holsbeeck. Onterecht, maar Royal Sporting Club Anderlecht moet slikken en doorgaan. Altijd weer.

Vorige zondag, drie maanden na de zwarte zondag, is de crisis helemaal bezworen. Twee van de drie toptransfers zijn beslissend en de derde schudt, als invaller, een aantal mooie acties uit de benen. Hoewel paars-wit Europees een foutloos parcours aflegt, telt maar één prijs: de titel. Ook de beker is een prioriteit, en Europees overwinteren.

Na afloop hebben de medewerkers recht op een avond genot en verpozing. In café La Coupe, tegenover het Constant Vanden Stockstadion, laten we ons even gaan. We zingen met z'n allen. Alle gelijkgestemden heffen 'Moi je suis Anderlechtois' aan, een oud volkslied dat ons verbindt. Michou, de legendarische cafébazin, is zielsgelukkig.

Een dag later is het business as usual. Training en de plechtige opening van het nieuwe jeugd- en oefencomplex in Neerpede. Twee dagen later reizen we af naar Graz, voor de 350ste Europese wedstrijd van Sporting. Het houdt nooit op. We moeten kampioen worden. Want we zijn allemaal Anderlechtois.

--------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht