Sportcolumn David Steegen: Geluk

De winter is een spelbreker voor wie van sport houdt. Het sneeuwt, het ijzelt, de voetbalpleinen zijn onbespeelbaar. Er lijkt geen eind te komen aan de periode van guur weer. De voetbalbond beslist op vrijdagmorgen dat er alweer een voetbalvrij weekend volgt voor ons, de anonieme amateurs. We snakken naar de bal. Naar competitie, naar de geur van verwarmende zalf voor de match, en naar de kleedkamerhumor en de camaraderie na de wedstrijd. Onbelangrijke confrontaties tussen gelijkgestemde mannen die van geen ophouden weten.

Dit seizoen spelen de veteranen van Ritterklub Jette de thuiswedstrijden op vrijdagavond. Dat hebben we eind vorig seizoen collectief in een vlaag van zinsverbijstering beslist. We wilden wat meer tijd voor onze familie vrijmaken. Lees: met mevrouw gaan shoppen, de kinderen naar hun activiteiten begeleiden, in het huis klussen... Eigenlijk alles wat een man minder graag doet maar graag opbrengt voor zijn omgeving. De laatste dag van de week is een ongelukkige avond voor mannen die in de tweede helft van hun leven zitten. De vermoeidheid na een zware werkweek is op vrijdagavond het meest voelbaar. Volgend seizoen wordt weer op zaterdagmiddag gevoetbald aan de rand van het Dieleghembos. Dat hebben we inmiddels beslist.

Onze délégué stuurt op vrijdag, enkele uren nadat de KBVB de wedstrijden afgelast heeft, een mail rond. Wie wil mag komen trainen want trainer Alain wil een oefenstonde inlassen en de gemeente is bereid om Heymbosch waar we op dinsdagavond trainen en de thuiswedstrijden afwerken, open te houden. Ik popel van ongeduld. Dan toch wat voetbal vandaag. Ze kunnen op mij rekenen. Ik kom trainen, lopen, rennen, wat afzien en voetballen in de barre koude. Acht ploegmaats zijn afgezakt naar de verlaten sportinfrastructuur in Jette. Peter, oud-gediende, generatiegenoot, en de man die de boel mee recht houdt, komt, samen met mij, als eerste op het besneeuwde kunstgrasveld aan. Het sneeuwt hard. Het kunstlicht verlicht de vallende sneeuw die in dikke pakken uit de hemel valt. Hij wordt er zowaar melancholisch van. "Mooi hé?", fluistert de boomlange middenvelder, "die sneeuw is magnifiek." Ik treed hem bij. Dit is puur geluk. We warmen ons samen op voordat iedereen aanwezig is. We lopen, warm ingeduffeld, op het besneeuwde veld. We schieten wat ballen naar elkaar toe. De oranje winterballen laten bij elke beweging sporen na in de sneeuw.

Wanneer iedereen er is, neemt de coach het heft kordaat in handen. Hij laat ons een intense opwarming en korte intervaltraining afwerken. Dan beginnen we, eindelijk, aan het wedstrijdje. Partijtjes die nooit ophouden. Vier tegen vier in de grote rechthoek. Alle menselijke emoties en gevoelens zitten vervat in elke wedstrijd. Blijdschap om een mooie beweging, ontlading na een doelpunt, hoop als de gelijkmaker gescoord wordt, woede na een mislukte actie, ergernis als een ploegmaat de ongetwijfeld geniale bedoeling weer eens niet gelezen en begrepen heeft, hard lachen na een goed geplaatste voetbalopmerking... Na de onverwachte training praten we bij een drankje na met de nieuwe sympathieke kantine-uitbater die een Standard-supporter blijkt te zijn. Onthaasting. Zelf voetballen is nog altijd het mooiste wat er is. Puur geluk.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht