Sportcolumn David Steegen: Gentse grootheid

De Vlaamse radio- en televisieomroep bezit de rechten om de nationale bekercompetitie, de Cofidis Cup, uit te zenden. Die avond moeten we tegen KAA Gent spelen. De terugwedstrijd van de halve finale. Het vriest dat het kraakt.

Mijn drieëntwintigjarige medewerker vertelt me 's middags dat de VRT een genodigde heeft die ze op het parkeerterrein van de televisie willen laten parkeren. Ze willen tijdens de rust een interview met de man doen. Ik weet niet wie hij is, maar hij is 88 of zo en hij zou voor zowel Anderlecht als Gent gespeeld hebben. "Mag ik die parkeerplaats regelen?" vraagt hij. Ik vraag of ze hem een naam gegeven hebben. "Neen," antwoordt hij. "Zegt de naam Richard Orlans je iets?" vraag ik. "Eerlijk gezegd niet," zegt hij vol schroom. Dat is normaal, Orlans en de jongen schelen zestig jaar.

Ik bel de producer en krijg de bevestiging dat het om Richard Orlans Senior gaat. De voormalige linksbuiten is 83 - en geen 88 - en is een icoon van Sporting Anderecht, hoewel hij maar twee seizoenen voor paars-wit gevoetbald heeft. Orlans voetbalde voor de grote Sinibaldi-ploeg, de eerste versie van het champagnevoetbal dat anno 2013, een volle halve eeuw na zijn eerste seizoen bij RSC Anderlecht, nog altijd wordt nagestreefd.

De keuze voor Richard Orlans als interviewgast bewijst dat de VRT over een uitstekende sportredactie beschikt. Richard Orlans is een grote mijnheer. De ras-Gentenaar verdedigde de kleuren van ARA La Gantoise van 1949 tot 1961. Hij was al dertig toen hij voor een enkel seizoen verhuisde naar Cercle Brugge. Hij verzamelde ook 21 selecties voor de nationale ploeg. Zijn meest memorabele wedstrijd speelde hij 1956 tegen het grote Hongarije van Puskás en Hidgekuti. De Rode Duivels wonnen toen met 5-4 tegen de Magyaren, die op dat ogenblik een van de beste nationale elftallen ter wereld waren. Orlans' sterke seizoen was ook Pierre Sinibaldi niet ontgaan en hij haalde hem, in de herfst van zijn carrière, naar Brussel. De Gentenaar kon zich onmiddellijk aanpassen.

In september schakelde paars-wit, in een nokvol Heizelstadion, het Real Madrid van Di Stefano en, jawel, Puskás uit na een wereldgoal van Jef Jurion. Die wedstrijd is waarschijnlijk het startschot geweest van de Europese triomfen van de twee volgende decennia. De daaropvolgende voetbaljaargang werd Orlans met Anderlecht kampioen - voor de eerste maal in zijn voetballeven.

Het seizoen daarop ging hij lager voetballen en bouwde hij af. Zijn twee Brusselse jaren zijn de mooiste van zijn voetballeven geweest.

Voor een grootheid ontrolt RSC Anderlecht graag de rode loper. Ik loop naar de Fanshop, waar ik een trui met zijn naam en rugnummer van weleer laat klaarmaken. Mijn collega Eddy van de commerciële dienst, een man met veel eerbied voor het verleden, zorgt voor de vipplaatsen, voor de nodige driegangenmaaltijden en voor een parkeerplaats, die de legendarische linksbuiten een comfortabele voetbalavond moeten bezorgen. Ik ontvang hem samen met mijn collega's en ontferm me over hem, de hele avond lang. Richard Orlans is dankbaar. Hij houdt oprecht van Anderlecht. Anderlecht houdt van hem. Mijn medewerker zal zijn naam nooit meer vergeten.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht