Sportcolumn David Steegen: Grazie Irene

Ik leerde eerst zijn vrouw kennen. Tijdens mijn studentenjaren aan de Vrije Universiteit Brussel. Nu meer dan vijfentwintig jaar geleden. Willy is Limburger en belandde enkele decennia geleden in Brussel. Hij zal er sterven. Nica is Brugse en woont ook nog steeds in de hoofdstad. Ze hebben samen een lange weg afgelegd die op een bepaald ogenblik splitste. C’est la vie.

Na dertig jaar organiseerde een gemeenschappelijke vriendin, Irene, ras-Italiaanse uit Genk, inmiddels Brusselès en actief in de muziekwereld, een reünieconcert van 'De Brassers'. De cultgroep uit Hamont is de vader van de punk in België. We worden er niet jonger op.

We zijn er bijna allemaal. Willy is er gitarist, Marc, de bassist, ook al een Brusselaar geworden, deelt de liefde voor paars-wit. Vak H1. De concertgangers hebben de hanenkam, de combatlaarzen en bomberjacks ingeruild voor designerjeans en hippe haute couture. Cerruti, Ralph Lauren en Chanel in Het Depot in Leuven. Een mens mag veranderen.

We drinken prosecco om het wederzien te vieren. Dertig jaar geleden zou een mens op zijn gezicht gekregen hebben met een flûte in de hand. The times they are changing.

Het evenement brengt meer dan twintig jaar van ons leven samen. De ontroerende en onvergetelijke nacht verenigt oude bekenden waar alle spoor van verdwenen leek. Mensen die ik vergeten was en vrienden die vandaag overgebleven zijn, worden verenigd op de tonen van Devo, Fad Gadget, Sham 69 en Buzzcocks. Het geluk van de midlife. Onze jeugd komt heel even terug maar zal nooit meer zijn.
Het concert wordt met de glimlach beleefd. Rondom De Brassers staan kinderen en stiefkinderen, vrienden en vriendinnen, exen en nieuwe partners te genieten. Een glimlachend punkconcert. Energie vult de zaal. De laatste stroomopstoot van wat geweest is en nooit meer vergeten zal worden.

Willy's zoon, de veertienjarige Jules, speelt een half concert mee. Mannen en vrouwen kijken toe met de krop in de keel, vooral diegene die kinderen hebben. Vaders en zonen. Samen voetballen of muziek maken. De droom van elke man in werkelijkheid.

De vriendjes van Jules zijn er ook bij. Vooral de meegereisde Brusselse meisjes kijken onhandig smachtend en giechelend naar de jongste van De Brassers. Harde muziek gespeeld door een peperkoeken hart. Iedereen is zo blij.

Na het concert word ik aangeklampt door Genoveva en Steve. Ik ken ze niet. Ze zijn diehardfans van De Brassers, Standard Luik en Brussel. "Wat doet de communicatieverantwoordelijke van Anderlecht op een concert van De Brassers?", vragen ze. "Tja, ik heb nog een leven naast voetbal. Ik draag dat maatpak niet elke dag", lach ik. We praten lang over de rivaliteit tussen Luik en Brussel. Met respect. Zoals het hoort. Ze blijken de wekelijkse column in ons aller lijfblad trouw te lezen. Die wordt gelezen op de trein, op weg naar Brussel. Ik ben vereerd. Een gezellig punkconcert, het is eens wat anders.

Mijn vrouw en ik verlaten Leuven in de nacht. Gelukkig en vredig. We praten gezellig na. Brussel brengt steeds weer mensen samen, veel mensen. When the kids are united, they will never be divided. En toen was er niets meer. Grazie Irene.

------------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht