Sportcolumn David Steegen: Jean en Isabelle

De eerste keer dat ik Jean op straat tegenkwam, een tiental jaren geleden, zei hij zelfs geen goeiedag. Een onbeleefde man, dacht ik. Een vergissing. De bevallige verschijning aan zijn zijde, Isabelle, was vanaf de eerste kennismaking allercharmantst.

Jean en Isabelle zijn onze buren. Als de straat weer eens geteisterd wordt door een golf van auto-inbraken, vandalisme of andere vormen van stedelijke overlast, verschijnt Jean steevast op de barricades. Hij is een geboren manager, uitstraling gekoppeld aan intelligentie. Hij verliest zich nooit in overbodigheid. Steeds positief ingesteld ook. Een pragmatisch man die begaan is met het wel en wee van de buurt. Nooit te beroerd om bij valavond het park af te speuren naar de vermaledijde snoodaards. Een moedig man met een indrukwekkende verschijning.

Ik bedenk hem al gauw met een juiste bijnaam: 'De burgemeester'. We doen veel samen om de leefbaarheid in de straat te verhogen. Ondergetekende als onderdanige assistent. We worden al snel goede vrienden. De luidruchtige barbecues in de zomer, om de beurt in elkaars tuin, zijn memorabel. De dagelijkse carpoolritten met de kinderen naar school groeien uit tot een duidelijk referentiepunt. Spontaan bij elkaar binnenwippen. Op zijn Italiaans.

Buren hebben als Jean en Isabelle (en hun drie zonen) is een godsgeschenk. Ze verblijden het dagelijkse leven. De geïmproviseerde discussieavonden, de fles wijn binnen handbereik, zijn onvergetelijk. Bij ons heeft gezelligheid een naam. De toevallige ontmoetingen na de zaterdagse boodschappen, de uitdijende gesprekken op elkaars dorpel, samen op restaurant, de lichte braspartijen op het jaarlijks schoolfeest. Elke samenkomst met de buren maakt gelukkig.

Toen de buurvrouw enkele jaren geleden ernstig ziek werd, zaten we in zak en as. We steunden, zo goed en zo kwaad als het kon.

Ook omgekeerd. We kunnen altijd terecht op de "46". Elke straat zou een 'Jean en Isabelle' moeten hebben. We prijzen ons gelukkig. Dit soort mensen bepaalt de gezondheid van het broze sociaal weefsel.

Onlangs verscheen een reeks in een grote Vlaamse krant over een steeds groter wordend fenomeen: zure buren. Het soort dat over alles en nog wat klaagt. Zo schijnt er in Gent een man te bestaan die zich voortdurend opwindt over het lawaai dat spelende kinderen veroorzaken op een speelpleintje ver onder zijn appartement. Hij stuurt onophoudelijk ontelbare e-mails en brieven naar de leden van het college en andere stedelijke diensten. De burgemeester van de Arteveldestad, vermoeid door zoveel bittere mondigheid, stuurde hem onlangs het ultieme antwoord: "Verhuis als u niet gelukkig bent". De burgervader heeft gelijk. Elke gemeenschap heeft zijn problemen. Maar samen staan we sterk, zeker in een wereldstad als Brussel.

Onze buren zijn een geruststelling. Bijna even belangrijk als familie. We delen veel lief en leed. Nu heeft het noodlot toegeslagen. Ze zijn verhuisd, naar het oosten van Brussel. Onze straat zal nooit meer dezelfde zijn.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht