Sportcolumn David Steegen: Jeugdpark

David Steegen
© Brussel Deze Week
25/10/2009
Vrijdagavond in de kantine van Parc de la Jeunesse in Jette. Het café wordt al jaren succesvol uitgebaat door een oude maat, een ploeggenoot ten tijde van de kommerloze jaren bij Sporting Club Union Progrès Jette, Scup.

Jeugdvoetbal. Op zondagmorgen opgewonden wakker worden, lang voor het afgaan van de wekker. De voetbaltas in de aanslag, met zorg al de avond voordien klaargemaakt. Om acht uur 's ochtends afspraak op de club aan de Tentoonstellingslaan om te gaan sjotten in Ninove of Braine.

Patrick Ghislain heeft de eerste klasse gehaald. Daar zijn wij, de oude ploegmakkers, nog altijd trots op. We speelden ooit samen een scholierentoernooi in Lyon. Ik vergeet zijn omhaal nooit, los in de winkelhaak. Wanneer ik hem daaraan herinner, verontschuldigt hij zich. Hij weet er niets meer van. 'Patte' is altijd dezelfde gebleven. Bescheiden, hardwerkend en altijd vriendelijk.

We hebben elkaar meer dan twintig jaar niet gezien. Negen jaar lang voetbalde hij in de elite van het Belgische voetbal. Voor STVV samen met Bialousz, N'Wosu en Kingambo, voor Germinal Ekeren met Verstraeten, Van de Walle, Tahamata, Radzinski en Dheedene.

Ghislain was een goede en nuchtere voetballer. Beide voetjes op de grond. Na zijn carrière keerde hij terug naar Jette, naar huis, om de tenniskantine van het park uit te baten. Voetbal volgt hij niet meer. Zijn zoon speelt hockey bij Watducks.

Het weerzien is hartelijk. Een avondje in Nostalgia Lane. Een paar andere ploegmaats zijn erbij, oud-bestuurs­leden ook. Théo Vanderzijpen, 88 jaar jong, met een groot hart voor Scup. Ook die andere oud-voorzitter, de man die mij weigerde te laten vertrekken, is
er.

Ik verkommerde op negentienjarige leeftijd bij het tweede. Ik kwam niet in aanmerking voor het fanion team van de club van mijn jeugd en van mijn hart. Mijn vader, die tientallen duizenden kilometers had gereden om ons overal naartoe te rijden, moest die avond tot halftwee 's nachts wachten. Een verloren donderdagavond, de dag van 't Comitaait , de wekelijkse bestuursvergadering.

We worden eindelijk geroepen. Vader legt uit dat er interesse is van een club waar ik wel mag sjotten . De autoritaire voorzitter antwoordt dat ik geld zal kosten, als waardevol jeugdproduct. Die andere club zou niet betalen. Zo goed was ik nu ook weer niet. Na vijf minuten is de vergadering voorbij. We zijn nooit meer teruggekeerd. Bosman bestond nog niet. Dan maar voetbal aan de VUB tijdens weekdagen en caféteams in het weekend. Ik heb het die voorzitter heel lang kwalijk genomen.

Plots staat hij weer voor mij, na 23 jaar. Hij begroet me hartelijk en geeft me een compliment met mijn loopbaan. Hij weet alles, het tv-werk voor de RTBf, mijn nieuwe carrière bij Anderlecht, soms leest hij zelfs deze column. Ik weet me geen houding te geven. Na enkele glazen zeg ik het hem. De traumatische donderdagavond die de rest van mijn bescheiden voetballoopbaan heeft bepaald. De oude advocaat weet nergens meer van en trakteert. Het is zo lang geleden, en ik was de enige niet. Ik word bijgetreden door een andere ploeggenoot. Wat zouden we bereikt hebben als we hem niet waren tegengekomen? À la recherche du temps perdu . We zijn nu allemaal veertigers, de ene al wat gelukkiger dan de andere. Maar de liefde voor voetbal is eeuwig. Die ene die wel het hoogste bereikt heeft, profvoetbal, heeft niets meer met het spel te maken, zelfs niet passief. De anderen zijn er nog allemaal mee bezig. Het is voorbij. Oude mannen in het Jeugdpark.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van Anderlecht. Uw wekelijkse blik achter de schermen van de grootste voetbalclub van het land.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Sport , David Steegen

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni