Sportcolumn David Steegen: Klappen

De voorzitter van Royal Sporting Club Anderlecht spreekt tot de buitenwereld. Negen filmploegen, een vijftigtal journalisten en vele fotografen staan klaar in de kleine perszaal aan de Théo Verbeecklaan. De koninklijk verduidelijker moet het met minder doen.

De voorzitter van Royal Sporting Club Anderlecht spreekt tot de buitenwereld. Negen filmploegen, een vijftigtal journalisten en vele fotografen staan klaar in de kleine perszaal aan de Théo Verbeecklaan. De koninklijk verduidelijker moet het met minder doen.

De voorzitter is ontspannen, maar strijdvaardig. Dat is hij altijd. "Ik word oud, maar ik ben nog altijd zeer ambitieus," zegt hij met een lach. Roger Vanden Stock is eerlijk, transparant en assertief. Hij neemt alle tijd voor de media. Klasse. Na de oplawaai tegen Standard heeft RSCA even de boot afgehouden. De analyse is gemaakt en de vastgestelde lijn wordt gevolgd. Dat zal de manager later nog eens herhalen. Of Anderlecht de coach nog zal blijven steunen als hij tegen Cercle verliest? De voorzitter is formeel. Natuurlijk blijft Ariël Jacobs.

De dag voor de wedstrijd tegen Cercle moet mijn jongste hockeyen tegen Léopold Uccle. Ze speelt op een ontiegelijk vroeg uur, halfnegen 's ochtends. Van mijn goede vriend, hockeyvader Jacques, verneem ik dat 'Le Léo' de chicste club van het land is.

Bij aankomst schrik ik me rot. Een geweldig terrein strekt zich uit tegen een heuvel. Het oude clubhouse is een prachtige villa, foto's van de nieuwe kantine kunnen zo in Knack Wonen gepubliceerd worden. Strak design bepaalt de sfeer. Grijze meubels en her en der rode tinten die de functionele ruimte vullen. Hierover is lang en goed nagedacht. De meisjes achter de bar serveren espresso van de fijnste arabicabonen. Op het dak van het mooie gebouw strekken zich drie gloednieuwe tennisvelden uit. Twee mooie hockeyvelden liggen er perfect onderhouden bij. In elke hoek torenen imposante lichtmasten hoog uit boven de velden, waar de dauw nog op ligt. Er is zelfs een elektronisch scorebord. Het is bijna idyllisch. Of hoe volmaakte infrastructuur kan uitnodigen tot sportbeoefening. Mijn tienjarige dochter ziet het ook. "Amai papa, dat is hier mooi, hé?"

Alle speelsters en spelers van Léopold Uccle, van hoog tot laag, spelen in hemden met knopen, vertelt vriend Jacques, een kenner en ooit - niet zo gek lang geleden - zelf een niet-onverdienstelijk hockeyspeler. De wekelijkse wedstrijd van de meisjescadetten van White Star is een welgekome afwisseling van mijn passionele job bij RSCA. Ik moet de wissels doen.
Sinds dit seizoen speelt de club van dochterlief op een groot veld, elf tegen elf. Ze doen dat met wisselend succes, maar het gaat steeds beter. Tegen de meisjes van Léopold komen ze achter, ze missen een stroke (strafschop), maar vinden de kracht om gelijk te maken. Pas in de laatste minuut scoort de thuisclub het winnende doelpunt. Waar hebben we dat nog meegemaakt? Ik word het stilaan gewoon. Hajduk Split, Partizan Belgrado, Standard Luik... Grote en kleine ontgoochelingen stapelen zich op. De meisjes zijn er het hart van in. Een pakje chips en een cola kunnen wonderen doen.

Diezelfde middag spelen we met de veteranen van Ritterklub tegen Dilbeek Sport. Na een onnavolgbare beweging knapt er iets in mijn linkerbeen. Ik voel het meteen, het is ernstig. De dag erop kan ik amper lopen. Maandag zal blijken dat ik tussen vier en zes weken out zal zijn. Hamstrings gescheurd. En RSCA-clubdokter Sas is een kenner. Vraag maar aan Jonathan Legear.
Diezelfde avond gaat RSCA de boot in tegen Cercle. We zitten in de hoek waar de klappen vallen. Ook dat moeten we aanvaarden.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht