Sportcolumn David Steegen: Koningin Fabiola

Donderdagnamiddag. De jonge zwarte reus sloft na de training door de gangen van het Constant Vanden Stockstadion. In zijn zog een tv-ploeg die hem van begin tot einde zal volgen. Romelu Lukaku geeft zijn eerste persconferentie aan buitenlandse journalisten. Hij wordt kort gebrieft door ondergetekende. Lange briefings heeft de imposante spits niet nodig. Romelu Lukaku is al volwassen. Alles aan Romelu is echt.

Zijn leven staat in het teken van zijn familie, voetbal en studie. Daar mogen enkele vrienden bij. Meer niet. Hij pikt weleens een film mee, luistert naar muziek en speelt op zijn PlayStation. Uitgaan is niet aan hem besteed. De buitenlandse journalisten vuren de ene vraag na de andere op hem af. Ze zijn onder de indruk. Op het eind van het interview wil de journalist van de gezaghebbende Spaanse voetbalkrant Marca een foto waarop hij poseert met de trui van Real Madrid. Dat wordt door ondergetekende geweigerd, want perceptie is realiteit. Romelu Lukaku is nog niet weg. Verre van.

Een dag eerder begeleid ik vijf profvoetballers naar het kinderziekenhuis Koningin Fabiola op de Brugmann-campus in Jette. De ingang ligt tegenover een andere heilige voetbalsite: Ritterklub Jette aan de J.J. Crocqlaan. De spelers van paars-wit gaan vandaag 18.000 euro schenken aan het kinderziekenhuis. Dat bedrag dient om een volledig computergestuurd bed aan te kopen. Dat helpt om de revalidatie van het zieke kind te optimaliseren.

Dominique Biarent is hoofd van de pediatrie. Een autoriteit in kinderreanimatie. Ze redt dagelijks kinderlevens. Mbark Boussoufa en Silvio Proto genieten. Ze schieten goed op met de kinderen. Alle spelers zijn onder de indruk van de schrijnende taferelen. Een baby'tje is twee maanden geleden net niet verdronken en moet enkele maanden in het ziekenhuis blijven. Een ander meisje verblijft al vier jaar in het ziekenhuis. Ze is zeventien. Even oud als Romelu Lukaku. Ze ondergaat tot drie nierbehandelingen per dag. Haroun, een jongetje van vijf, wordt helemaal wild als Mbark Boussoufa aan zijn zijde verschijnt. Hij lacht en is uitgelaten. Ook hij is ernstig ziek.

De spelers worden gevolgd door een horde journalisten, cameramannen en -vrouwen, verpleegsters, verplegers en dokters. Een verpleegster heeft zelfs een sjaal van paars-wit om. Ze vertelt dat er veel Anderlecht- en Standard-supporters onder haar collega's zijn. Zolang de voetbalrivaliteit enig soelaas biedt, hebben wij onze rol gespeeld. De delegatie van paars-wit wordt met alle egards behandeld.
De laatste halte, de afdeling Oncologie, zal altijd bijblijven. Verplegen is een roeping. Hier heb je de ernstigst zieke kinderen. Je moet een groot hart hebben, en stalen zenuwen, om hier te werken.
Kapitein Olivier Deschacht brengt nog amper een woord uit. Guillaume Gillet poseert onwennig met enkele patiëntjes die er heel erg aan toe zijn. De voetballers toveren de ene glimlach na de andere op de gezichten van de kinderen en hun ouders. Ze worden voortdurend bedankt. Maar alle eerbied gaat uit naar de dokters en verplegers die zich met hart en ziel inzetten.

Wanneer we het ziekenhuis verlaten, is het gezelschap stil en ook wel opgelucht. Van de glamour en glitter van Lukaku tot de ellende van zieke kinderen, RSC Anderlecht komt overal. Maar de echte helden werken in het Koningin Fabiolaziekenhuis.