Sportcolumn David Steegen: Koorts

Letterlijk alles wordt in gereedheid gebracht om op elke situatie voorbereid te zijn. Ook als het zou mislopen. Zeshonderd vips krijgen pralines die in de hoofdstad gemaakt worden. Gratis aangeboden door een wereldvermaarde Brusselse chocoladefabrikant. Iedereen leeft mee. RSC Anderlecht staat er dicht bij, en dat zullen we geweten hebben. Overal waar wij, de clubmedewerkers, komen, worden we aangesproken door mensen die met de club en met de wedstrijd bezig zijn. En ze zijn talrijk. De klanten van het clubhouse van hockey- en tennisclub Daring Molenbeek praten op zaterdag, de dag voor de mogelijke beslissing, nergens anders over. Brussel is in blijde verwachting.

Enkele dagen eerder ben ik zelfs aangesproken door een hockeyscheidsrechter van Heracles, Lier. De man komt me plechtig de hand schudden en stelt zich voor als supporter van Club Brugge, maar hij wil me alvast feliciteren voor de mooie prestatie van dit seizoen.

Een kranige 72-jarige dame uit Woluwe - "Ik woon tegenover het Fallonstadion" - vertelt dat ze al sinds 1946 fan is van RSC Anderlecht. "Ik heb een mooie kader van de eerste kampioenenploeg van 1947," zegt ze trots, "en een doos vol toegangskaartjes." Haar idool was Jef Mermans. Van 'de Bombardier' kreeg ze destijds twee frank voor een cola en een wafel, en ploegmaat Rie Meert trakteerde haar steevast op één frank voor een versnapering. "De spelers zijn niet meer te benaderen," fluistert ze weemoedig. "Vroeger kon je nog met hen praten, kwamen ze naar de cafés aan het stadion. We mochten naar de trainingsessies komen kijken. Dat is allemaal voorbij."
Ze zou graag het jeugdcentrum eens zien. Of ik niets kan doen? Ik probeer haar uit te leggen dat zoiets moeilijk is. Dat de tijden erg veranderd zijn. De beleefde en respectvolle fans zijn het slachtoffer van de opdringeriger types. Mensen zijn agressiever geworden. Dat beaamt ze.

Ook voor de media geldt dat. Als het dan eens toegankelijk is, verschijnt er wel ergens een raar artikel of een foto waar geen toestemming voor gegeven is. "Onlangs heeft de club weer iets meegemaakt waardoor we steeds weer op onszelf moeten terugplooien," vertel ik haar. De voorzitter had een aantal journalisten begroet die op de start van een persconferentie stonden te wachten. Beleefd sprak hij kort met de journalisten. Een informeel gesprekje van hoop en al vijf minuten. De dag erop verscheen het gekeuvel, opgeklopt, integraal in de kranten. "Dit zou vroeger nooit gebeurd zijn," leg ik de dame uit. Journalisten wisten dat het om een 'colloque singulier' ging.
Het vrouwtje zucht. Ze heeft nog altijd een abonnement en ze mist geen enkele wedstrijd. Ze heeft zelfs een operatie uitgesteld om de topper tegen Club Brugge niet te hoeven missen. "Ik slaap al enkele dagen niet meer. Morgen moeten we kampioen worden."

Ze laat niet los. Ik probeer beleefd afscheid te nemen om naar de hockeywedstrijd van dochterlief te gaan kijken. Tevergeefs. Ze monstert haar bril. Het schild van Anderlecht staat op de poten gegraveerd. "Ik was verliefd op Jef Jurion," zegt ze met een glimlach. "Anderlecht is mijn leven, meneer." Ze is niet alleen.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht