Sportcolumn David Steegen: Lukas

Tijdens zijn eerste allereerste persconferentie rilde hij als een blad. De jonge Tsjech werd plots een hoofdrolspeler in een wereld die de zijne niet was. De blonde jongen met de bleke huid praat stil, zo nu en dan laat hij stiltes vallen omdat hij het juiste woord niet vindt. Zijn Engels is beperkt. Na een goede prestatie had de club hem gevraagd om de pers te woord te staan. Hij had, na lang aandringen, schoorvoetend aanvaard. Zelden een profvoetballer meegemaakt die zo zenuwachtig was voor de persbabbel.

Die schroom is er nooit helemaal uitgegaan. Braaf, lief en verlegen. De persconferentie verliep goed, maar zijn antwoorden ontstegen de gebruikelijke clichés niet. "Ik zal blijven werken om de coach te overtuigen." En: "Ja, we hebben een goed ploeg en de club helpt me om door te breken."

De jongen uit Brno is een heel goede voetballer, daar was iedereen in Neerpede het over eens. Het soort speler waarvoor je, als clubmedewerker van de tweede lijn, hoop blijft koesteren, hoop op succes, hoop op eer en glorie. Mooie voetballer, (te) lieve mens. Een centrale middenvelder moet hard kunnen zijn, tegen tegenstanders en medespelers. Te veel soldaat, niet genoeg generaal. Nemanja Rnic was ook zo iemand. De onfortuinlijke rechtsback met veel te zachte ogen. Zijn eerste wedstrijden waren slecht. Dat is ie nooit meer te boven gekomen. Na enkele verloren jaren in de hoofdstad keerde het eeuwige twijfelgeval terug naar zijn vaderland. De Serviër had de pech om een slechte historische wedstrijd te hebben gevoetbald. Aan de Theo Verbeecklaan krijgt een aankoop slechts één enkele kans. De tragische uitschakeling tegen Bate Borisov is hij nooit meer te boven gekomen.

Er zijn verschillende soorten voetballers. Extraverte persoonlijkheden als Aleksandar Mitrovic die, zonder ooit een bal voor Anderlecht te hebben getrapt, grijnzend de pers te woord staat en de ene boude verklaring na de andere uit zijn mouw schudt. "Ja, ik zal de strafschoppen nemen en Anderlecht helpen kampioen te spelen." Een journalist vraagt "Of de recordprijs (5 miljoen euro, red.) die voor hem betaald werd geen grote druk voor hem betekent?" De achttienjarige Serviër leunt grijnzend achterover en lacht de vraag weg. De toekomst zal uitwijzen of hij het haalt, maar hij is goed op weg. Dan zijn er de meer behoedzame, intellectuele professionals. Lucas Biglia. Hij sprak, in zeven jaar paars-wit, steeds als een leider. Vanaf het prille begin. Bedachtzaam, eerlijk maar slim. Biglia zei wat ie te zeggen had op de goede manier. Voor medespelers was hij duidelijk. De problemen besprak hij binnenkamers. Naar de buitenwereld vertegenwoordigde hij de club voortreffelijk. Vorig weekend voetbalde hij negentig minuten vol met zijn nieuwe club Lazio Roma in de Supercup tegen Juventus Turijn. Gelouterde professionals als Guillaume Gillet en Silvio Proto hebben seizoenen geleden hun plaats genomen en gevonden.

De jonge Tsjech komt afscheid nemen. Glimlachend. Na een half geslaagde uitleenbeurt aan SC Heerenveen, werd hij naar de beloften verwezen. De technische staf van RSC Anderlecht is duidelijk. Streng maar rechtvaardig. Voor diegenen die niet in de sportieve plannen van de club passen, moet een oplossing gevonden worden. Hij keert definitief terug naar Tsjechië waar hij voor Sparta Praag zal spelen, de eerste club van het land. We zijn blij dat er een oplossing gevonden is. Nog geen twee seizoenen geleden had hij, in afwezigheid van Biglia, geschitterd in en tegen Club Brugge. Hij speelde een dijk van een wedstrijd en was de inspirator van de glansrijke 0-2 overwinning. Ik had zijn ontdekker een sms gestuurd. "We hebben onze eigen Pirlo!" Die prestatie heeft ie nooit echt meer kunnen bevestigen. We duimen. Lukas Marecek verdient een mooie carrière.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht