Sportcolumn David Steegen: Moord en brand

“Het was geen penalty!” De vrienden en familie van mijn Kortrijkzaanse echtgenote schreeuwen moord en brand. RSC Anderlecht kaapt koudweg drie punten weg uit het Guldensporenstadion. KV Kortrijk heeft een mooie ploeg, een die voetbalt en altijd wil winnen. KVK speelt vrank en vrij. De meeste tegenstanders van Anderlecht graven zich anoniem in om dan plots toe te slaan. Zo niet de Véékaa.

Kortrijk en Brussel hebben veel gemeen: burgerlijkheid (een Brusselaar houdt ook van mooie dingen), zelfvertrouwen en een soms overmoedig geloof in eigen kunnen. De Zuidwest-Vlaamse provincieclub wordt heel goed geleid. De verdienste van een bijna onzichtbare sportieve baas, Jean-Marc Degrijse. Geen interviews, geen foto's, geen ego. Hij stelde een elftal samen van Brusselse huurlingen, afdankertjes uit Brugge, koopjes en jeugdspelers. Inmiddels staat KVK vijfde (vierde voordat RSCA langskwam). Enkele weken geleden stierf Jean-Marc Degrijse plots. Hij was 41 jaar jong. Een kenner is ons ontvallen.

Ook de trainer is een sleutelfiguur. Hein Vanhaezebrouck leidt de spelers met bezieling, kennis en passie.

De sfeer in Kortrijk is fantastisch. De emoties laaien hoog op in de tribunes. Overal waar RSCA komt, staat het stadion in brand. Iedereen wil de meest gehate club vellen. Altijd en overal. Een compliment. In het aanschijn van zoveel hoofdstedelijk paars ontpoppen normale, evenwichtige huisvaders in maatpak zich plots tot oorverdovende brulkikkers. Wanneer KVK een (beslissende) penalty tegen krijgt, ontploft het stadion. Collectieve woede. Guillaume Gillet laat het niet aan zijn hart komen. Hij scoort koud en kil. Het strafschopdoelpunt volstaat om verder uit te lopen in de stand.

Na de wedstrijd moeten spelers, trainers en arbiters het veld verlaten door de spelerstunnel, die zich onder de tribune bevindt waar de Kortrijkse harde kern staat. Tientallen aanstekers vliegen de Anderlecht-spelers, -bestuurders en -medewerkers om de oren. Ook (en vooral) de scheidsrechter moet het ontgelden. Voetbal, emotie. Een halfuur na de wedstrijd staan er dichte drommen KVK-supporters geduldig aan de spelersbus van Sporting te wachten. Woede heeft plaatsgemaakt voor beleefde schroom. Ze willen op de foto met de helden van Anderlecht en smeken om handtekeningen. De rokers onder hen hebben geen vuur meer.

Na de wedstrijd vervoeg ik mijn echtgenote in café De Bras, het gezelligste café van Kortrijk. Haar jeugdvrienden zijn onvoorwaardelijke Kortrijk-fans. "Zonder penalty hadden we nooit gewonnen," probeer ik voorzichtig. Dooddoeners bieden bescherming. Na wat heen-en-weergeroep valt alles in de plooi en beginnen de diehard KVK-supporters hun bewondering voor Royal Sporting Club Anderlecht uit te drukken. Haat en liefde staan dicht bij elkaar. "Brugge en Standard gaan eraan," beloven ze.

Van De Bras gaat het naar de Same Same, waarschijnlijk het beste restaurant van Kortrijk. Onderweg valt het op hoe mooi het stadje is ingericht. Kortrijk is een toonbeeld van stadsvernieuwing. En: er zit een visie achter de vernieuwde stadsindeling. We eten, drinken en lachen het voetbal naar de achtergrond. De wereld wordt veelvuldig hertekend. De brand is allang geblust. Om halfvier 's ochtends is het nog steeds 0-1.

----------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht