Sportcolumn David Steegen: Nederig

Le Centre. Een bezoek aan deze streek in Wallonië is sterk aan te raden aan elk welstellend mens. Een arme regio waar hartelijke mensen, afkomstig uit alle windstreken, heel grauwe straten bevolken. Italianen in Newcastle. Zoiets.

Le Tivoli is een oud stadion, een echte home ground. Wie van voetbalromantiek houdt, moet een bezoekje brengen aan Le Tivoli. Een prachtig veld omgeven met een atletiekbaan waarrond oude tribunes staan, gemaakt van beton en hout. Een van de weinige stadions in België die ik nog nooit bezocht had.

Le Tivoli is de voetbaltempel, met de nadruk op 'tempel', van La Louvière, of liever Football Couillet La Louvière. Het voormalige RAA La Louvière waar Silvio Proto, Benoît Thans en Manu Karagiannis voetbalden en waarmee Ariël Jacobs de beker won. La Louvière was een giant killer. Vroeger speelden ze tegen RSC Anderlecht, Sporting Lissabon en Club Brugge. Vandaag heeft het Géants Athios, Diksmuide en Appelterre-Eichem als tegenstanders. Financieel wanbeleid, de zaak-Ye en andere misrekeningen stuurden de traditieclub naar de onderbuik van de Belgische voetbalsport.

Vanavond spelen we op het heerlijk modderige voetbalveld van Le Tivoli tegen Union Royale Sportive du Centre, de club van Haine-Saint-Pierre. Haine ligt op enkele kilometers van La Louvière. Toen 'Les Loups' een fusieclub zochten, benaderden ze Couillet, een club die zelfs niets met de streek te maken heeft. Kortzichtigheid is van alle streken en landen. Onbegrijpelijk. URS speelt voor 1.500 betalende toeschouwers en is de fiere leider in derde klasse. Tel de traditie van La Louvière op met het voetbalbeleid van URS en het zuiden des lands heeft er een goede eersteklasser bij.

Maar het is dus de wedstrijd van de eeuw voor URS. Bij aankomst waan ik me in de jaren tachtig. Dichte drommen schuiven traag aan bij de verschillende ingangen. De opgekomen massa geniet met volle teugen. Suppoosten die zoveel volk niet gewoon zijn, fouilleren soms wel en soms niet. Het enthousiasme van het publiek is prachtig en aanstekelijk. Het doet me denken aan de eerste wedstrijden die ik als kind met mijn vader en ooms bezocht in de tweede klasse. Sporting Hasselt - RAFC Antwerp. De mensen komen voor het voetbal. Liefhebbers.
Meer dan 8.000 supporters van URS Centre komen opdagen. Bijna acht keer meer dan gewoonlijk. Met ontzag kijken ze naar de grootverdieners uit Brussel tijdens de opwarming. De zoon van de voormalige grootheid Luis Oliveira, Mickaël Oliveira, voetbalt voor URS Centre. Hij is jammer genoeg gekwetst. Ook Dieudonné Kalulika, bekender dan Elvis in Congo, heeft een hoofdstedelijk verleden. Hij voetbalde voor FC Brussels.

De sfeer, de clubkleuren van URS (rood-blauw, heerlijk verticaal gestreepte truien à la Club Liègeois), het gezellige publiek en het groene speelveld geven mij goesting. Voetbal zoals het hoort te zijn. Een favoriet die alles te verliezen heeft en een underdog die klaar is voor de match van de eeuw.

De ouderdomsdeken van URS is huisschilder en mocht van de baas een uurtje vroeger vertrekken om tegen de recordkampioen te kunnen voetballen. Een andere speler heeft een abonnement op RSCA. Ze spelen lekker complexloos. Zonder franjes en met veel plezier. Wij zijn verkrampt. Hoewel we ons plaatsen na strafschoppen, verlaten we Tivoli met de staart tussen de benen. De hoofdstad kreeg een les in nederigheid, op alle vlakken.

------------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht