Sportcolumn David Steegen: Oostende, Brussel in 't klein

Een zomerdag in België, zaterdag 16 augustus 2008. Op de middag schakelen de Olympische Duivels Italië uit. Stedelijke branie haalt het van de opvolgers van Materazzi, Cannavaro en Del Piero. Moussa Dembele, de Malinese Sinjoor, Faris Haroun, de Ket van Jette, te vroeg uitgespuwd door KRC Genk, en hun vrienden veroveren de harten van alle voetballiefhebbers. Eindelijk wat licht aan het einde van de troosteloze Belgische voetbaltunnel.

Om de triomf te vieren aperitieven we in Café d'Ostende aan het Mijnplein, alwaar een stel Brusselaars hooghartig de rekening weigert te betalen. Ik schaam me dood. Ze worden er door de politie uitgezet. Terecht. De eigenaar, Danny, is geen doetje. Hij is de neef van de legendarische Freddy Cousaert. De parttime concertmanager redde, begin jaren 1980, Marvin Gaye van de ondergang door hem anderhalf jaar in Oostende op te vangen. Marvin Gaye bedankte door 'Sexual healing' in de badstad te componeren. Een evergreen.

James Gandolfini, alias Tony Soprano, zou het levensverhaal van Marvin Gaye regisseren en de rol van zijn Belgische beschermheer vertolken.

Diezelfde avond maak ik me op om, met vrouw en kinderen, het Jan Breydelstadion te trotseren. Cercle Brugge-RSC Anderlecht, ook al zo'n klassieker. Franky Carlier, ex-voetballer en Cerclist, de ontdekker van Josip Weber en Eddy Krncevic, zucht. 'Zijn' Cercle verliest. Jelle Vandamme is een cultheld aan het worden. De harde kernen van beide verenigingen zingen unisono tegen 'de Club', het vermaledijde blauw-zwart. Anderlecht en Cercle hebben veel gemeen. Krncevic, Olsen, Weber, Wim Kooiman en Benny Nielsen en de goede manieren.

Na de 0-3 keer ik met mijn familie terug naar Oostende, Brussel in het klein. Mijn vrouw legt de kinderen te slapen. Ik parkeer de wagen. Onderweg passeer ik de drukke Paulusfeesten. Fischer-Z, new wave uit langvervlogen tijden, is top of the bill. Ze sluiten gratis en voor niets de festiviteiten af. Ze kunnen feestjes bouwen, daar aan de kust.

Jeugdsentiment en nostalgie wellen op. Ik sms mijn vrouw. Ze vervoegt me. 'So long' en 'The worker' nemen we arm in arm weemoedig in ons op, in de schaduw van café Sint-Michiel, het Oostendse supporterscafé van RSCA. Pure romantiek. De volmaakte avond.

Na het concert drinken we een laatste in café Costa Blanca. Volkser, (h)echter kan dus niet. Guy, de bijna tandeloze barman, is een rasechte Brusselaar van de rue Haute. 23 jaar geleden liet hij "door omstandigheden" de hoofdstad achter zich. Hij werkte in De Coninck van Spagniën en La Chaloupe. Guy krijgt de tranen in de ogen als hij het vertelt. Alsof Brussel aan de andere kant van de wereld ligt.

Even later ontmoet ik Aldo. Oostendenaar en supporter van Standard. Hij voetbalde ooit voor KV Oostende. De periode na de hoogdagen van Swietek, Janik en Lycke. KVO Europees. Nu is hij kok. Zijn voornaam werd gekozen door zijn Italiaanse grootmoeder. Hij bezit een huisje in Costa Rica en hoopt er ooit met een restaurant te beginnen, veel te surfen en er een gezin te stichten.

Zijn vriendin lijkt sprekend op de mysterieuze Nico, de mythische Duitse zangeres van de Velvet Underground. Als alles goed gaat, krijgen ze prachtige kinderen. Verrijkende ontmoetingen, interessante mensen en mooie gesprekken. Het lijkt Brussel wel. Oostende is van de wereld.

Gelukkig en voldaan keren we terug naar ons appartementje. 'Sexual healing'. Maar eerst deze column afwerken.