Sportcolumn David Steegen: Penalty

Laat nooit een strafschop nemen door een Nederlander. Arjen Robben van Bayern München mist de cruciale penalty tijdens de verlengingen van de Champions League-finale tegen Chelsea FC. Chelsea wint onverdiend op strafschoppen.

RSCA moet nu de slopende voorronde spelen om zich in de goed betaalde (vijftien miljoen euro) groepsfase te nestelen. In het andere geval was Brussel verzekerd van deelname aan het kampioenenbal.

De halve finales van het Europees kampioenschap 2000, Nederland-Italië. Het penaltytrauma. De wedstrijd werd gespeeld in een sfeer van totale euforie. Oranje had van topvoetbal weer een feest gemaakt. Speels en dartel, sexy en complexloos aanvallend voetbal. Voor de halve finale had de Nederlandse Omroep Stichting (NOS) onderzoek gedaan naar het geloof van de Nederlanders in de goede afloop van de cruciale wedstrijd. 88 procent van de deelnemers was ervan overtuigd dat Italië opzijgezet zou worden. Italië, de donkere kant van voetbal tijdens het EK van de Lage Landen, speelde erg negatief. Tactisch vernuft, strijd en onverzettelijkheid en vooral een erg brutale verdedigende instelling hadden hen zo ver gebracht. Bij Italianen gaat winst vóór alles.

Tijdens de wedstrijd miste Nederland twee strafschoppen. Frank de Boer en Patrick Kluivert. Wereldvoetballers. Na verlengingen bleef het 0-0. Strafschoppen, dus. Bestaat er iets oneerlijkers? Voetbal is een collectieve sport. Tot de jaren 1970 werden finales die eindigden op een gelijkspel, gewoon de dag nadien opnieuw gespeeld. De mentaal sterkste wint altijd. Op dat niveau kan iedereen een bal trappen van op elf meter. Slechts één Nederlander scoorde, de Italianen drie keer. Italië dus in de finale.

Ik herinner me het paastoernooi van Sporting Club Union Progrès in 1978. Gezellige braadworstdrukte aan de Tentoonstellingslaan. Heerlijk zonnige dag, veel wedstrijden spelen tegen leeftijdsgenoten uit Sint-Gillis, Leuven, Molenbeek, Dilbeek en een handvol andere clubs uit het Brusselse. Ondergetekende wordt ingedeeld bij het groepje dat strafschoppen mag nemen. Elke wedstrijd wordt, ongeacht de uitslag, afgesloten met een reeks van vijf strafschoppen, om de einduitslag te bepalen.

Op training, de week voordien, had ik er geen enkele gemist. Het net bolde bij elke trap. Rechterbovenhoek. Wat voelde ik me als twaalfjarig jongetje groot en machtig. Het kampioenschap verliep fantastisch. We wonnen veel, er zaten wat spannende gelijke spelen tussen en zelfs een nederlaag of twee. Een prachtige dag. Verbrande billen en rode wangen op het einde van de dag. IJskoude Coca-Cola, appelsienschijven en hotdogs.

Prijsuitreikingen en medailles. Vooral dat laatste maakte diepe indruk. Als je van voetballen houdt, gaat dat gevoel nooit meer weg. Wie voor de prijzen speelt, de bekers en de medailles, is een gelukkig man.

Ik mag een beslissende strafschop trappen in de laatste wedstrijd. De zenuwen gieren door mijn keel. Voordien had ik ze er allemaal fluitend in geknald. De keeper, een leeftijdsgenootje, lijkt plots volwassen. Ik weet het al voor ik trap. Eén nanoseconde maakt alles duidelijk. Ik mis. Ontroostbaar ben ik.

Arjen Robben kan voor altijd op mijn begrip rekenen, ondanks de vijftien miljoen euro. Als we er in september niet bij zijn, zullen we hem, heel eventjes toch, in Brussel vervloeken. Ook dat is voetbal.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht