Sportcolumn David Steegen: Royal Nord

Tijdens de julimaanden van mijn kindertijd speelden we Tour de France. We verzamelden 's ochtends en vertrokken om heuse tourritten te racen in de Brusselse straten en ver daarbuiten. Ik reed, als enige, op een Royal Nord, de anderen op een rode of oranje Ludo.

De fietscultuur was nog niet trendy. Mijn wielerhelden heetten Moser en Saronni, Merckx, Sercu en Fondriest. Franse (die lelijke paardenstaart van Fignon) en Nederlandse renners (melkmuilen met een metalen brilletje) konden mij niet bekoren en toen later de eerste Amerikaan, LeMond, de dienst uitmaakte, doofde mijn interesse stilletjes uit. 's Namiddags gingen we voetballen en 's avonds keken we naar de aankomst op tv.

Ik volg de Tour nog steeds, met een half oog. De schoonheid van de wielersport onderkennend, tracht ik me over te laten aan de he­roïek van Pozzato, Boonen en hun collega's. Ze mogen allen op mijn eerbied rekenen. Een prachtsport, de ploegsport der individualisten.

Vandaag vertaalt mijn belangstelling zich in het ongeduldig afwachten van de wekelijkse en, naar mijn gevoel, superieure column in De Morgen van Hans Vandeweghe. Een echte persoonlijkheid. Een allrounder. Hij houdt oprecht van vele sporten. Vandeweghe is een van de laatste onafhankelijke journalisten. Goede banden met atleten en andere sport- en mediamensen hebben weinig of geen invloed op zijn schrijfsels. Hij opinieert moedig. Ik betrap me erop dat de praatbarakken van Karl Vannieuwkerke (Eén) en Mart Smeets (NOS) volledig aan mij voorbijgaan. De nieuwsflashes van het avondjournaal en de publicaties van Vandeweghe volstaan ruimschoots. Enkele jaren geleden kreeg ik nog een koersoprisping dankzij de enige Brusselse wielerprof sinds mensenheugenis (Eddy Merckx), Koen De Koker. Geen kampioen, maar een mooie atleet.

Dit weekend ging ik fietsen. Twee maal 43 kilometer. Horden wielertoeristen kruisten mijn fietspad. Zestigjarige afgetrainde fanatici met geschoren benen, West-Vlaamse 'treinen' zoefden me geruisloos voorbij tegen onwelvoeglijke snelheden. Lijden is eenzaam. Ronald Waterreus, voormalig sluitstuk van PSV Eindhoven en Oranje, was liever wielrenner geweest. Het is louterend, het maakt het hoofd leeg. Jan Ceulemans maalde maandenlang honderden kilometers om zijn wrede verwijdering bij Club Brugge te verwerken. Yves Vanderhaeghe fietst zich te pletter om zijn conditie aan te scherpen. Gino Gylain, commercieel manager van FC Brussels, is een taaie Flandrien. Dat komt van pas bij het werven van fondsen. Fietsen wendt depressies af en sterkt de ziel. Ik zal nog veel fietsen tot 3 augustus, de dag van KV Mechelen-RSC Anderlecht.