Sportcolumn David Steegen: Schoenen

Zelfs de stewards van Beerschot vragen vriendelijk om een foto en een handtekening van de ebbenhouten puber. Romelu Lukaku is een fenomeen. Een adolescent in een reuzenlichaam begaafd met een unieke persoonlijkheid. Een onwaarschijnlijke voetballer die elke seconde wat meer volwassen wordt.

door David Steegen, persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

Twee doelpunten en twee assists op het Kiel. Schoenmaat 49. Lukaku is zestien jaar jong. De schoenensponsor vervaardigt speciaal op maat gemaakte voetbalschoenen voor het fenomeen. "Le Garçon," zoals RSCA-legende Charly Musonda hem liefkozend noemt, heeft een brede voet.

Wanneer het hoogtechnologisch schoeisel geleverd wordt, is hij blij als een kind. Zoals alle voetballers. Of je nu bij de veteranen van een club uit vierde provinciale speelt of bij Real Madrid, elke voetballer koestert zijn voetbalschoenen. Vooral als ze gaaf zijn. Gloednieuwe schoenen uit een ongeschonden doos halen is een intens ogenblik van geluk. Altijd weer een nieuw begin. 'Met dit paar zal het zeker lukken en word ik nog beter.' Even aan het leer ruiken, het kleinood strelen, de veters aanpassen. Daarna wordt de onderkant geïnspecteerd.

Wanneer ik, meer dan dertig jaar geleden, nieuwe voetbalschoenen kreeg, toog ik naar de slager om varkensvet. Daar smeerde ik ze mee in ter bescherming van het fijne kalfsleder. Als ze nat zijn, worden ze eerst moddervrij geborsteld, afgespoeld en volgepropt met krantenpapier om het vocht te absorberen. Ik ben nooit echt ordentelijk geweest, maar mijn voetbalschoenen (en mijn boeken) zijn heilig. Nog steeds. Versleten schoenen houd ik zo lang mogelijk bij. Mijn vrouw moet ze achter mijn rug dumpen.

De spelers van RSCA hebben allen geïndividualiseerde schoenen. Hun naam en land van herkomst worden, op aanvraag, in het zijdezachte leder geborduurd. Alle spelers doen hetzelfde. Eerst bekijken ze de doos, dan halen ze er een schoen uit. Meestal de rechtse. Even met de wijsvinger over het borduursel strelen. Kijken en gelukzalig genieten van het kleinood. Sommige laten de namen van hun nageslacht op de schoen aanbrengen.

De spelerstunnel van het Olympisch stadion van Antwerpen, het Kiel, staat in het teken van respect. In dit stadion won de nationale ploeg haar enige prijs ooit. Olympisch kampioen voetbal in 1920. Het ontzag voor zoveel hoofdstedelijke overmacht is opmerkelijk. Mbark Boussoufa, de virtuoos, schenkt zijn trui weg aan een meegereisde supporter van paarswit. Een ballenrapertje van Beerschot vraagt om zijn handtekening.

Enkele ogenblikken eerder scoorde hij het doelpunt van het jaar. De verovering van België gaat over Antwerpen. De supporters van Beerschot, de grappigste maar soms de meest cynische van het land, blijven zingen: "Op het kiel is het carnaval". Zelfspot. 0-5. De Braziliaan Kanu danst al voetballend de samba en maakt zijn allereerste doelpunt voor paarswit. Rechtsbuiten Jonathan Legear heeft zijn guitige verleden helemaal afgeschud en dartelt als nooit tevoren. De sfeer is opperbest. Na de wedstrijd wordt er gezongen in de kleedkamer, geen enkel interview wordt geweigerd. Alleen Lukaku mag niet praten.

Het geluk is van korte duur. De volgende dag wordt er geschoten in Brussel. De kalasjnikovs staan aan 50 euro volgens de politie. De hoofdstad staat in brand. Dat mag niet blijven duren.