Sportcolumn David Steegen: Spanning

“Als we niet voetballen, dan worden we geen kampioen.” De Voorzitter heeft gesproken. Hij gruwt, en hij heeft gelijk. Bij Anderlecht is alles duidelijk. Er is maar een zekerheid. Winnen. Vooral nu.

Voetbal is een raar beestje. Alles kan altijd in heel korte tijd veranderen. Nog geen maand geleden waren de titelkansen van Ajax Amsterdam weggesmolten als sneeuw voor de zon. AZ was de gedoodverfde kampioen, Ajax een gewond beest. Vandaag staat Ajax eerste, met een punt voorsprong op ex-leider AZ.

We mogen nooit wanhopen. Elke wedstrijd moet gespeeld worden, luidt het cliché. Maar betrokkenheid sloopt een mens. Clubmensen willen niet anders. Toen Johan Cruijff in de jaren 1990 trainer van FC Barcelona was, verloor hij ooit een paar weken op rij. Na de laatste verliespartij, toen het hoofd van de verlosser - het voetbalorakel van Amsterdam - al op het kapblok lag, verklaarde hij dat de reeks nederlagen hem de verzekering bood dat FC Barcelona kampioen zou spelen. Heel Spanje en Catalonië werden met verstomming geslagen. Hoogmoed of voetbalkennis? De Catalaanse grootmacht, toen 'Dream Team' genoemd, haalde het kampioenschap, tegen alle verwachtingen in, tijdens de laatste wedstrijd.

Het is nooit gedaan. Nooit. Rechtvaardigheid bestaat niet. De kampioen is niet noodzakelijk de beste, en de laatste in de stand is daarom nog niet de slechtste. Dat is even mooi als tragisch. Als de ref van RSCA-KV Kortrijk een penalty toekent na een duidelijke fout op Mati Suárez, dan slapen alle Anderlecht-minnaars (en -minnaressen) als een roos. Jammer, maar helaas: RSCA-KVK blijft steken op 1-1. Slapeloze nachten.

De een verwerkt de twee verloren punten in stilte, de ander laat het ongenoegen blijken door achter het klavier te kruipen en eens goed te zeggen wat er op de lever ligt. De coach krijgt ervan langs. De spelers en de directie krijgen ook hun deel. De meningen zijn in tijden van crisis en naar goede gewoonte extreem verdeeld. Er wordt getwitterd, gemaild en gefacebookt dat het een lieve lust is. De mondige supporter laat zijn ongenoegen blijken. Iedereen heeft een stem, en zo hoort het ook. Maar het is onaangenaam omdat de club zonder verweer is.

Soms vallen zaken niet uit te leggen. We hebben, van binnenuit, begrip voor het negatieve gevoel van de buitenwereld. Een deel van de stadionbezoekers fluit zijn helden al na een kwartier uit. Het spookt in alle hoofden. Geloof me, het slechte resultaat kerft door de ziel van elke RSCA-medewerker.

De sfeer op Anderlecht is, de dag na een ontgoocheling, vervelend. Onbehagen en irritatie. Niemand heeft goed geslapen. Pasklare antwoorden zijn er niet. Die zijn er nooit. Maar er heerst ook een innige verbondenheid. Wat kunnen we doen om te helpen? Weinig, tenzij de rust helpen te bewaren. We willen ook maar één ding: winnen.

In de eredivisie-mannen, de hoogste reeks bij de heren in de hockeysport, staat hockey- en tennisclub Daring Molenbeek al maanden op een degradatieplaats. Troosteloos achteraan, de depressie nabij. Totdat Gilles Vanderschelde, de aanvaller, plots een hattrick scoort tegen Gantoise, een rechtstreekse concurrent. De overwinning is belangrijk. De zege zal Daring misschien op termijn van de degradatie redden.

Niets is verloren. Nooit, en voor niemand.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht