Sportcolumn David Steegen: Trots

Er zijn te weinig voetbalscheidsrechters. Begrijpelijk, want je moet het willen doen. Tweeëntwintig voetballers in toom houden is een ware roeping. Je wekelijks laten uitschelden door een horde toeschouwers die hun frustraties bandeloos de vrije loop laten is zuivere zelfkastijding. De maatschappij wordt ruwer met de dag. En mensen misbruiken hun mondigheid.

De Koninklijke Belgische Voetbalbond heeft haar schouders gezet onder een nationale wervingscampagne om arbiters te vinden. Een nobele zaak, want het voetbal heeft dringend scheidsrechters nodig. Week na week stapelen de incidenten zich op. Het hoge aantal verbale en fysieke ontsporingen in het jeugd- en amateurvoetbal, die zich vroeger ver weg van de camera's afspeelden, hebben hun weg naar de media gevonden. Gelukkig maar. De zinloze moord op de lijnrechter van Almere bij Amsterdam, een goede huisvader die zich al vele jaren belangeloos inzette voor zijn clubje, schijnt de voetballiefhebbers wakker te hebben geschud. Zijn zoon kwam in het Gala van de Gouden Schoen moedig pleiten voor een meer tolerante houding ten aanzien van de spelleider door de spelers en toeschouwers. De beklijvende getuigenis was zonder twijfel het allermooiste moment van het druk bekeken televisieprogramma.

Op de dag van de terugwedstrijd van de bloedstollende halve finale van de nationale beker, KRC Genk - RSCA, wordt massaal opgeroepen om scheidsrechter te worden en respect te tonen voor de spelleiding. De dertienduizend toeschouwers klappen ingetogen mee. De spelers worden verplicht om een oranje band te dragen met het opschrift 'I like referees'. Een wervende tekst wordt in krom Frans en degelijk Nederlands afgedreund in het Fenix-stadion. De wedstrijd zelf is een thriller. Een rode kaart en vier gele voor de bezoekers, twee gele voor de thuisclub. De scheidsrechter heeft het goed gedaan. Ruimte voor interpretatie is er altijd maar de leiding was correct.

Al schreeuwen duizenden Limburgers moord en brand bij de minste struikelpartij. Emotie heet dat. Spelers van beide kampen gaan regelmatig een discussie aan met scheidsrechter Alexandre Boucaut, maar het respect blijft gehandhaafd. De emoties laaien bij gelegenheid hoog op. Ook naast het veld is het altijd schrikken wanneer supporters, aan de andere kant van het veld, zich opwinden voor een vermeende buitenspelfase die ze onmogelijk kunnen beoordelen. De olifantenhuid van de arbiters is bewonderenswaardig. Het voorrecht van de fan is een gesel voor de spelleider. Je moet het maar willen doen: uitgescholden worden. Leiden is een roeping.

Diezelfde dag woon ik 's ochtends een U13-wedstrijd bij op een kaal veld. De jeugdploeg van KFC Strombeek speelt thuis tegen de leeftijdsgenoten van Delta Londerzeel. Het is een faire wedstrijd. De jonge scheidsrechter heeft de confrontatie goed in de hand. Hij leidt met een natuurlijk aplomb. De ouders houden zich koest. Voetbalvaders maken het soms bont als ze het nageslacht aanmoedigen. Bij een 1-0-achterstand wordt een groepje vaders uit Londerzeel wat onbeleefder. De mannen zijn minstens 25 jaar ouder dan de vijftienjarige arbiter. Hoewel de jonge scheidsrechter correct en degelijk fluit, wordt de toon bitsiger. De onredelijkheid is grenzeloos. De jongen houdt het hoofd koel. Hij verdient alle eerbied. Het is zijn eerste wedstrijd. Ik ben trots op mijn neef.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht