Sportcolumn David Steegen: Van de wereld

De hoofdredactrice van een vooraanstaand internationaal modeblad heeft niets met voetbal. Ik ken haar al heel lang. Haar zoontje heeft wat gevoetbald, maar hield het niet lang vol. Opgelucht bracht ze hem naar het basket. Nu speelt hij gitaar, zoals zijn vader.

Mijn beste vriendin woont in Brussel en is een absolute cultuur- en modefreak. Een vrouw van de wereld. Ze kent elke kamer van alle Guggenheims in de wereld, modehuizen vechten om een zuchtje aandacht in haar blad, ze reist naar de meest exclusieve plekken waar gewone stervelingen zoals u en ik alleen maar van dromen. Panamarenko, ze ziet hem graag. De laatste creaties van Martin Margiela kan ze moeiteloos natekenen.

Mijn echtgenote troont haar mee naar het indrukwekkende kampioensfeest van paars-wit, na de triomf in Brugge. Haar geboortestad. Ik schrik me dood als ik haar zie staan met mijn vrouw en kinderen. Nica op een volksfeest?

Ze weet niet wat ze meemaakt. De oogjes twinkelen vol ongeloof. Haar eerste contact met voetbal is een hoogdag. Ze kijkt onwennig rond en laaft zich aan de onbeschrijfelijke taferelen. Mijn talloze nutteloze overtuigingsredevoeringen van de voorbije twintig jaar halen het niet van de duizenden kelen die zich vanavond eendrachtig en krachtig openzetten voor hun club, voor onze vereniging.

Duizenden fans zijn afgezakt naar Brussel. Van Ieper tot Aarlen hebben ze de weg gevonden naar het parkeerterrein achter het stadion. Mijn vrouw en kinderen staan met haar achter het podium bij de families en vrienden van bestuur, collega's en spelers. Na verloop van tijd haal ik ze op het podium. Ik wil de vreugde delen met mijn naasten. Ook onze vriendin stapt aarzelend op het podium. Het vuurwerk, de gezangen, de lof, de gelukkige voetballers, de uitzinnige supporters, de collectieve en eenduidige uitingen van warmte en liefde. En dan te bedenken dat ze nog geen wedstrijd heeft gezien.

De week erop is ze er weer, samen met mijn wederhelft. Haar eerste match in een volgepakt stadion, op het hoogste niveau. Ze zit nog niet of Jelle Van Damme scoort. Even later doet de gentleman van Brussel, Thomas Chatelle, hetzelfde, gevolgd door Matti Suarez. 3-0 na nog geen negenhonderd seconden is ongewoon.

Het feest zet zich verder op het veld. Polak is terug, de spelers vieren de titel en huldigen hun vriend, de Poolse ijzervreter die sinds 29 augustus niet meer kon voetballen. Emotie en topsport zijn onafscheidelijk in de hoofdstad.

Na alle plichtplegingen tref ik beide mondaine vrouwen aan in de spelershome. Nica is stil. Ik stel haar voor aan vader en moeder Lukaku. Adolphine is een geval apart. Een flamboyante Afrikaanse mama met een groot hart. Daarna ontmoet ze de twintig jaar jonge Senegalees Cheikhou Kouyaté, die zijn mama heeft meegebracht. Zij heeft Dakar nog nooit verlaten en zit wat verweesd tussen al dat onbekende volk. Schuchter ontvangt ze de complimenten over haar zoon en haar jeugdige uiterlijk. Een tafel verderop zitten de Waalse Italianen.

De familie en vrienden van Italo-Belg Silvio Proto. Dan komt Jochen De Coene langs. Hij is net als ik pas dit seizoen tot de club toegetreden. Een jonge man met een waanzinnig verleden. De Gentenaar werkte jarenlang in China - boeiende verhalen. Even later vervoegen we mijn collega's in een van de bars van het stadion. Daar verneemt mijn vriendin van een ex-collega, toevallig aanwezig, dat hij zijn dochter naar haar heeft genoemd. Nica van de wereld is van de wereld. RSCA heeft er een supporter bij.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht