Sportcolumn David Steegen: Walter

Als voetballer hield ik onvoorwaardelijk van hem. Een halve landgenoot (via mijn moeder). Een technisch vaardige nummer tien. En daarbovenop een mooie mens en lieve jongen. Walt deelt zijn geluk onbaatzuchtig, met iedereen. Dat stond een loopbaan bij de absolute voetbaltop in de weg.
Walter had een gewichtsprobleem, ondanks veelvuldige vermageringskuren. Daar werd hij vaak om uitgelachen. 'Dikke Baseggio' weerklonk, luidkeels en snoeihard, in de stadions van de tegenstanders. Het hoort bij het voetbal, maar het moet pijn gedaan hebben. Gelukkig antwoordde hij regelmatig met zijn voeten.

Baseggio heeft nooit de loopbaan gekregen die hij verdiende. Verkeerd geadviseerd door opportunisten. Buiten RSC Anderlecht voetbalde hij bij het piepkleine Treviso, dat heel even in de Italiaanse hoofdklasse mocht aantreden. Walt speelde ook bij Moeskroen. Ach, hij verdiende meer en beter. Misschien geen AC Milan, maar wel Sampdoria of AS Roma. Een volledige loopbaan bij Anderlecht zou ook niet misstaan hebben.
Baseggio stond, zoals vele aanvallende middenvelders van Sporting Anderlecht, en vooral diegenen die door club zelf opgeleid waren, onredelijk vaak ter discussie. Vincenzo Scifo kreeg ermee te maken. Zelfs Pär Zetterberg werd ontzettend kritisch benaderd toen hij zijn eerste wedstrijden speelde in het Astridpark. De norm ligt altijd hoog in Brussel.

Ook de nationale voetbalploeg kampt ermee. De Belgische ziekte. We houden niet altijd van onszelf. Als het slecht gaat, hebben we de neiging om op zelfdestructieve wijze om onszelf te lachen en de eigen helden af te kraken. Zelfspot is soms lafheid. Afbreken wat 'van ons' is, is een nationale sport.
Marc Wilmots wordt de nieuwe bondscoach. Hij heet nu al 'de keuze van de armoede' te zijn. Dat schrijft een vooraanstaand hoofdredacteur van een al even vooraanstaand Nederlandstalig sportblad. Ten zuiden van de taalgrens heeft Marc 'Willie' Wilmots veel meer krediet. Hoewel de man een tweetalige Franstalige Belg is die in Vlaanderen woont, worden zijn prestaties communautair beoordeeld. Masochisme.

Als voetballer was Wilmots een nationaal symbool, geliefd door noord en zuid. Een krachtpatser die nooit versaagde. Als na­tionale bondscoach staat hij nu al ter discussie.

Iedereen geniet van de Ieren op het Europees kampioenschap. Winnen doen de Ieren zelden. Na de 4-0-pandoering tegen Spanje zong het indrukwekkend goedlachse Ierse legioen unisono in een van die prachtige EK-stadions (België heeft op dat vlak lichtjaren achterstand, en het wordt alleen maar erger). Het Spaanse vak was muisstil. Let wel, dit was echt uniek. De commentator werd er stil van. "Dit zouden alle fans van de wereld moeten kunnen opbrengen," fluisterde Frank Raes, alsof hij de mooie, melancholische Ierse gezangen niet wilde onderbreken. Klopt. Maar Italianen zullen hier nooit aan deelnemen. Bij hen is het winnen of diepe schaamte. Dat is de volksaard.

Walter komt naar Neerpede om de eerste training af te trappen. De club wil hem eren en steunen. RSCA houdt van hem. Baseggio heeft zijn dokter gevraagd om zijn chemotherapie uit te stellen. Mogen diegenen die hem ooit beschimpt hebben, nu heel even slikken.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht