Sportcolumn David Steegen: Winnaars komen overal

Europees voetbal brengt een mens op de gekste plaatsen. Voetballen in Wrexham tegen The New Saints, opgericht in het onuitspreekbare Llansantffraid-ym-Mechain ten zuidwesten van Oswestry. Nog nooit van gehoord.

Er moet in Wrexham gevoetbald worden omdat het stadionnetje met kunstgras in de thuishaven Oswestry te klein is en niet aan de strenge eisen van het lastenboek van de Europese voetbalbond Uefa beantwoordt. Zoals voorzitter Roger Vanden Stock stelde na het officiële diner in het stadion van The New Saints (waar ze dus niet mochten voetballen): "'t Is daar gelijk in Wolvertem, met de kantine die op het veld uitkijkt. Nog nooit meegemaakt Europees, nûût nie..."

Niet-reglementaire stadions, daar weten we in Brussel alles van. Binnenkort geldt hetzelfde voor het Constant Vanden Stockstadion. Verbouwen is een must als we in de toekomst nog tegen Milan of Chelsea willen voetballen.

The New Saints heetten vroeger Total Network Solutions, een softwarebedrijf dat de naam FC Oswestry opkocht. Daarna ging het bedrijf op in een ander en werd de club bedacht met The New Saints, naar hun bijnaam, The Saints.

De bekendste speler heeft een Brussels verleden. Spits Jamie Wood, ooit een beloftevolle
jeugdvoetballer van Manchester United, werd uitgeleend aan Royal Antwerp FC en scoorde in het Astridpark tegen RSCA in de ter ziele gegane Nissan Cup in 1997.

We logeren in Chester, Engeland, een klein uur van Liverpool en dicht tegen de grens met Wales. Chester, 'the Walled City', is een Romeinse stad op een twintigtal minuten van Wrexham. Het charmante stadje loont de moeite, maar je komt er niet tenzij het echt moet. De winkelstraten zijn uniek. Typische Engelse huisjes met een verdieping, minigalerijtjes op de eerste verdieping. De
straten zijn onbeschrijfelijk mooi. Wat een contrast met de buitenwijken van Liverpool, waar we door moesten om de ommuurde stad te bereiken. Chester is een ontdekking, de wedstrijd zelf heeft niet veel om het lijf. Onze tweehonderd meegereisde fans, echte diehards, maken meer lawaai dan het thuispubliek. We kloppen TNS (1-3) in Wrexham en herhalen de prestatie bij ons thuis (3-0) met een erg jonge ploeg, bevolkt met jongens die bijna nooit spelen. De wedstrijd
heeft veel weg van een gezondheidswandeling.

Het bestuur, de spelers en de begeleiding van de Welshmen kijken hun ogen uit in Brussel. Ze bewonderen de infrastructuur, het volle stadion, het palmares en de traditie van paars-wit. De helft van de ploeg wacht na de wedstrijd op Romelu Lukaku in de spelerstunnel. Ze hopen op een handtekening van het godenkind. Ongezien en aandoenlijk. Enkele dagen later loot RSCA Partizan Belgrado - het Belgrado waar vorig seizoen een supporter van Toulouse de dood vond na hevige
supportersrellen. De Serviërs van Partizan zijn niet de geliefkoosde tegenstanders van de technische staf, maar op ambitie staat naam noch tegenstander. We beleven cruciale weken aan de Theo Verbeecklaan. Honderd tachtig minuten scheiden ons van het lonende kampioenenbal. De voetbaleer van het land staat op het spel. Zo gaat dat hier in west-Brussel. Winnen is de enige
boodschap. Chester, Charleroi, Eupen, Belgrado, Milaan, Londen, met Anderlecht kom je overal. Alléén als je wint.