Sportcolumn David Steegen: Xander

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

Tot vorig jaar speelde hij voor Ritterklub Jette maar zijn studie aan de Vrije Universiteit Brussel en zijn lidmaatschap van scoutsgroep De Klauwaert aan het Boudewijn park hebben voorrang.

Een jongen uit de duizend, een dynamische optimist die zich inzet voor de gemeenschap. Een toffe ket van het type waar mijn dochters binnen enkele jaren altijd mee thuis mogen komen. Dit schooljaar besloot hij Politieke en Sociale Wetenschappen te studeren.

De stamboom zit goed. Zijn moeder Ingrid is de trotse dochter van een robuuste Jetse stam cafébazen en -bazinnen. Ze staat midden in het leven en wordt niet van tegenslag gespaard. Haar vier kinderen worden met veel liefde en humor opgevoed. Niemand maakt haar iets wijs.

Een echte, franke Brusselès met een gouden hart. Ze is onderwijzeres in een Jetse gemeenteschool. Streng maar rechtvaardig. Haar oudste zoon, Xander, is een wijze jongvolwassene. Ik ken hem een heel klein beetje, maar genoeg om hem helemaal te vertrouwen. Mijn dochter van twaalf loopt met hem weg, net als haar scoutsvrienden en -vriendinnen.

"Xander houdt zich tenminste met ons bezig, papa. We spelen altijd leuke spelletjes en we lachen veel." De ultieme scoutsleider. Xander is creatief. Hij schrijft graag. Hij zou dolgraag voor een krant schrijven, en wie weet schrijft hij ooit wel een boek.

De laatste dag van 2009 verloopt in opperbeste sfeer. Xander viert de afsluiting van het jaar met enkele leeftijdsgenoten in het moederlijk huis. Ze maken plezier en besluiten na middernacht om naar Antwerpen af te zakken. Met z'n vijven in de auto. Moeder Ingrid viert de afsluiting van het oude jaar met de jongste kinderen en een vriendin en haar kroost in de Ardennen.

Plots klinkt de telefoon. Het noodlot heeft toegeslagen. Xander heeft een ongeluk gehad. De auto is aangereden. Hij zat achteraan, op de middenplaats. Hij droeg de obligate riem.

Een meisje belandt in een coma, de chauffeur is ongedeerd, maar Xander is er heel erg aan toe. Hij kan niet meer lopen. We vernemen het afschuwelijke nieuws enkele uren na het drama. Ongeloof.

Mijn dochter kan het niet vatten. "Xander blijft toch onze leider, hè papa?" Stomverbaasd stamelen we wat bemoedigende woorden. Dat het in orde komt, dat we gelukkig moeten zijn met wat we hebben en dat alles altijd ineens kan veranderen. Genieten van het ogenblik is belangrijk.

Niemand weet echt hoe je hiermee moet omgaan. Ik denk aan mijn Italiaanse grootmoeder die mij vroeger altijd op het hart drukte dat God alleen koekjes geeft aan mensen zonder tanden. Zo onrechtvaardig.

Na enkele weken groeit het besef en gaat het leven weer zijn gangetje. Iedereen doet hard zijn best. We praten er veel over. Enkelingen bezoeken Xander regelmatig. De vrienden hebben een carpool georganiseerd naar Vlezenbeek, waar hij momenteel revalideert.

Iedereen wil helpen. Maar hoe doe je dat? Laatst kwam zijn moeder met haar twee jongste kinderen bij ons eten. Ze hielp ons het drama bespreekbaar te maken. Ze sprak doodgewoon over haar zoon. Zo vertelde ze dat Xander het goed stelt en veel hoop koestert. Een doorzetter die het soms moeilijk heeft.

Toen hij in Vlezenbeek aankwam, bleken zijn kamergenoten oude mannen te zijn. Daar keek hij tegenop. Tot hij ze leerde kennen. Marolliens, echte Brusselaars die de hele dag door zwanzen en zeveren. Xander is een optimist. Dat heeft hij van zijn moeder.

:: www.brusselnieuws.be/steegen