Sportcolumn David Steegen: Xander en Zvonko

Bijna een jaar geleden sloeg het noodlot toe. Het goede leven van Xander, de behendige spits van KSC Grimbergen en Ritterklub Jette, de uitstekende student, de populaire scoutsleider van de Klauwaerts in Jette, zou die dag voor altijd veranderen. De wagen waarin hij zat, werd aangereden op de Ring van Antwerpen; Xander en zijn vrienden hadden het nieuwe jaar in de stad aan de Schelde gevierd. Xander belandt na het ongeval in Vlezenbeek, in Inkendaal. De medewerkers van het gespecialiseerde revalidatiecentrum verrichten dagelijks wonderen. Xander is sinds die nacht verlamd. Hij kan niet meer lopen. Waarschijnlijk nooit meer.

Ik heb hem enkele maanden niet gezien. Nieuws krijgen we regelmatig van zijn moeder Ingrid. Bewondering en deernis zijn hun deel. Na verloop van tijd gaat bij iedereen het leven verder. De omgeving blijft betrokken, maar het wordt alsmaar minder.

Vorige week, nu bijna tien maanden verder, ging het scoutsjaar weer van start. Met een pita-avond. Mijn kinderen staan erop dat we erbij zijn. We zijn wat te laat en schuiven aan bij bevriende ouders. Na enkele ogenblikken merk ik dat Xander erbij is. Zijn eerste sortie sinds het ongeval. Ik schrik me rot. Wat zeg je tegen iemand die door het lot onheus behandeld wordt? Ik ga het gesprek aan. Hij vertelt dat hij het moeilijk had toen zijn vrienden en alle scouts hem hulde brachten tijdens het slot van de vergadering. Drie meisjes, leeftijdsgenoten, komen hem wat onhandig groeten. Vrienden brengen hem de ene pint na de andere. Hij lacht om zoveel hartelijkheid en looft en passant de verzorgers van Inkendaal. Daar revalideert hij in alle rust; hij is ook al veel beweeglijker geworden. Ik vertel hem over de Ritterklub, de mensen die hij er nog kent, hoe sommigen regelmatig naar zijn toestand vragen en dat ze niet durven te komen. Xander begrijpt het. Daar komt weer een pint aan. Hij geeft toe dat het soms erg moeilijk is. Dat hij hoogten en laagten heeft gekend. "Kun je al lezen, een boek vasthouden?" probeer ik. "Nu wel, ja," antwoordt hij.

Als Xander het scoutslokaal even later verlaat - hij moet voor acht uur 's avonds weer in Inkendaal zijn -, praten we na. Hoe zouden wij reageren? Zouden we even veel moed hebben? Zoveel kracht opbrengen? Xanders toestand is gewoonweg niet te vatten. Een vriendin vertelt dat hij zijn rijbewijs wil halen en volgend jaar aan de VUB wil komen studeren. Xander blijft niet bij de pakken zitten. De onfortuinlijke jongen is een inspiratiebron voor iedereen.

In december komt Zvonko Milojevic, de voormalige, populaire doelman van RSC Anderlecht, naar Brussel. De club nodigt hem uit om hem te steunen. Ook hij is verlamd geraakt na een auto-ongeval. De Serviër staat er helemaal alleen voor. Alleen zijn goede vriend Dejan Stankovic, middenvelder van FC Internazionale Milano, helpt hem financieel. Zijn vrouw heeft hem verlaten, de kinderen ziet hij bijna niet meer, de kosten voor de revalidatie kan hij nog moeilijk ophoesten. Een wereld van verschil met Xander. Als Brusselaar wordt hij even verderop in Vlaanderen behandeld dankzij een fijnmazig sociaal vangnet, eigen aan ons landje. Moge het nog even samenblijven.