Sportcolumn: Leger des Heils

Een verloren herfstige zondag na de wedstrijd. RSC Anderlecht heeft de avond ervoor makkelijk met 1-4 gewonnen op Beerschot. De jongens van de minzame trainer Adrie Koster werden beheerst opzijgezet. Zelfs de creatieve en geïnspireerde supporters van Beerschot zijn wat lusteloos. Spits Dieumerci Mbokani, een zegen voor wie van mooi en spectaculair voetbal houdt, wordt met [i]'Sans-papier'[/i] bezongen. Tja.

We denken aan de Ferrari's, de hoge lonen, de dure horloges en de huizen. Wie voetbal en topsport verwart met die overbelichte uiterlijke schijn van enkelingen, de supersterren, dwaalt.

Een vriend brengt me die ochtend een bezoekje. Zijn voetballende zoon is geblesseerd. De zoon houdt van zijn sport. Wolf is een goede voetballer die via Ritterklub Jette en FC Grimbergen nu bij de U19 van derdeklasser Diegem Sport speelt. De derdeklasser staat bekend om de uitstekende jeugdopleiding. Nabil Dirar, vandaag bij AS Monaco, werd door de Brabantse club ontdekt.

Mijn kameraad verheelt het niet: hij is ook wat opgelucht. De kwetsuur is vervelend, maar ze brengt welkome rust. De talloze verplaatsingen, de avondtrainingen in regen en wind, het volgen van de wedstrijden van zoonlief zijn slopend. Hij maakt me attent op de ondergewaardeerde hoofdrol van de vrijwilligers. Mannen en vrouwen die zich dagelijks belangeloos inzetten voor de gemeenschap. Ze springen onbaatzuchtig, geruisloos en bijna onzichtbaar in de bres om jeugd en volwassenen hun sport te laten beoefenen. Dat anonieme leger van ouders offert vakantiedagen op, staat avonden lang aan de rand van het veld op hun hockeyende, voetballende, basketverliefde zoon of dochter te wachten, want de tijd tussen start en einde van training of wedstrijd is te kort om iets anders te doen. De ploegafgevaardigden en de clubmensen verdienen nog meer lof. Zij brengen alles in orde, alle essentiële dingen waar anderen niet aan denken, of niet aan willen denken. Het wedstrijdblad invullen, de kleedkamers schoonmaken, de inschrijvingen beheren, de kleinhandelaars van de buurt smeken om wat geld en tombolaprijzen, de ballen oppompen, de frisgewassen uitrustingen klaarleggen, de licenties in orde brengen, de broodjes en de drankjes klaarmaken die de sporters tijdens de rust gulzig tot zich zullen nemen, de scheidsrechters ontvangen... De vaders en grootvaders die hun nageslacht en dat van anderen op eigen kosten steeds weer het land rond brengen en halen opdat de jeugd in beweging zou blijven.

Alle vrijwilligers en mensen van clubs en verenigingen, de grote en de kleine, zijn de ware helden van de gemeenschap. Zonder hen is er geen samenleving. De clubsecretaresse die op zondagmorgen, heel vroeg, het clubhouse opent voor de eerste elftallen. Zij beheerst en beheert alle bewegingen op de dag des Heren, geheel belangeloos. Liefde is de enige drijfveer, Clubliefde. Ook de kantinejuffrouw staat altijd paraat. Elke avond van de week, elk weekend.

Diezelfde mensen zetten zich in op de pensenkermissen en de mosselfestijnen. Je merkt hen pas op wanneer ze ziek of gestorven zijn. Vaders, moeders en de onbaatzuchtige vrijwilligers, het leger des heils van de sportgemeenschap, verdienen alle respect. Zonder hen geen sterrendom.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht