Film: À perdre la raison

In de eerste minuten van de bijzonder lucide film 'À perdre la raison' (●●●) geeft Joachim Lafosse het einde weg. Een moeder schreeuwt. Vier witte doodskisten worden aan boord van een vliegtuig richting Marokko gerold.

In de laatste minuut vindt het drama plaats. Buiten beeld want om sensatie is het hem niet te doen. Lafosse stelt de kijker voor om niet weg te kijken maar de confrontatie met een verschrikkelijke tragedie aan te gaan. Om de kindermoord niet als monsterlijk te bestempelen om er verder niet over te moeten nadenken, maar om ze van naderbij te bekijken.

De betrokkenen zijn geen monsters maar mensen. Een jonge vrouw en man zijn dolgelukkig met elkaar. Murielle en Mounir trouwen. Van dokter Pinget krijgen ze onderdak, geld, cadeaus, werk, alles wat hun hartje begeert. Ze staan er niet bij stil dat ze totaal van hem afhankelijk zijn, dat een ménage à trois niet werkt, dat jonge ouders een eigen plek nodig hebben, dat een minimum aan intimiteit, vrijheid en ademruimte nodig is.

De komst van vier kinderen herleidt Murielle tot moeder en huisvrouw zonder eigen huis. Ze belandt in een depressie. Pogingen om zich te emanciperen stranden. Uiteindelijk gebeurt wat niemand heeft gewild.

Tahar Rahim en Niels Arestrup spelen met ongelofelijk veel nuance en zijn expressief op een niet-expliciete manier. Émilie Dequenne is hartverscheurend. De huilscène in de auto is er één die u nooit meer vergeet. Zeer sterk.

zalen: UGC Gulden Vlies, Vendôme