Spot On: choreografe Lisbeth Gruwez in KVS

“Een boegbeeld van de Vlaamse dans,” zo omschreef De Volkskrant choreografe en danseres Lisbeth Gruwez toen zij met haar voorstelling The sea within in première ging in Nederland. Daar is geen woord van gelogen.

Het is ondertussen alweer een hele tijd geleden sinds Lisbeth Gruwez werd gepresenteerd als danseres en muze van Jan Fabre. We rakelen dat stukje geschiedenis voor de laatste keer op: nadat ze wegens iets te eigenzinnig maar een jaartje aan P.A.R.T.S. had gestudeerd, begon haar professionele carrière bij Wim Vandekeybus’ gezelschap Ultima Vez. Vanaf 1999 werkt ze samen met Jan Fabre voor de voorstellingen As long as the world needs a warrior’s soul, Je suis sang en de befaamde solo Quando l’uomo principale è una donna. Zo werd ze een van Fabres befaamde ‘krijgers van de schoonheid’.

Een krijger is Gruwez nog steeds, maar al in 2007 creëerde ze samen met geluidskunstenaar Maarten Van Cauwenberghe haar eigen Voetvolk – een dansgezelschap met een wisselende “community van mensen die hun lijf mee in de strijd willen gooien.” De artistieke symbiose met Van Cauwenberghe is nagenoeg totaal: “Wij zijn bijna broer en zus. We maken alles ook echt samen. Voor we aan iets nieuws beginnen, luisteren we samen naar muziek om de richting te bepalen. Daarna gaat hij met de computer aan de slag en zit hij als een dj in de repetitieruimte.” Het geluidsontwerp en de choreografie bepalen dus elkaar. Dat heeft intussen meer dan tien creaties opgeleverd, waaronder de veelgeprezen Triptiek van het extatische lichaam, bestaande uit It’s going to get worse and worse, my friend, AH/HA en We’re pretty fuckin’ far from okay. Respectievelijk angst, de lach en de ademhaling waren in die triptiek uitgangspunten voor uitputtende, radicale choreografieën, die schrijver Peter Verhelst lieten optekenen dat Gruwez een atoombom was.

Haar nieuwste stuk The sea within werd niet alleen in Nederland goed ontvangen, maar gooide ook bij ons op Theater Aan Zee hoge ogen. Toch lijkt Gruwez met deze zoveelste voltreffer een wat andere weg in te zijn geslagen. Voor het eerst staat ze niet zelf op het podium, maar creëerde ze een groepschoreografie voor elf danseressen. De bewegingstaal lijkt organischer, spiritueler en ronder dan het meer geprogrammeerde, bevreemdende en hoekige materiaal van de vorige stukken. Als een parelvisser duikt Gruwez beelden, sferen en associaties op uit zee en vervloeit het individu in de kolkende massa, zonder erin kopje-onder te gaan.

VOETVOLK/LISBETH GRUWEZ: THE SEA WITHIN
22/11 > 24/11
KVS BOL