De bewoners van de Driesstraat: ‘Schietpartij heeft me dichter bij mijn buren gebracht'

De Driesstraat in Vorst is een rustig straatje dat op 15 maart 2016 plots de wereldpers haalde. In een huis op het pleintje aan het uiteinde van de straat ontdekten speurders drie terroristen die meteen het vuur openden. Een van hen kwam om, de twee andere werden drie dagen later opgepakt. Onder hen Salah Abdeslam, hoofdverdachte in het proces dat afgelopen week startte rond de aanslagen in Parijs. Hoe hebben de bewoners van het pleintje de belegering verwerkt?

Op 15 maart 2016 was Lucie Triest (nu 74) aan de telefoon met haar kinderen, toen ze plots op straat, in de wijk waar ze al ruim zestig jaar woont, gewapende mensen langs de gevels zag sluipen. “Omdat het hier zo rustig is, dacht ik eerst aan een politieoefening,” vertelt ze op een warme nazomerdag vijf jaar later.

“Ik hou van politieromans, dus schoof ik het gordijn opzij. Maar daarna hoorde ik kogelschoten en zag ik agenten van de speciale eenheden met kogelvrije vesten de straat afzetten. Toen zeiden mijn kinderen: 'Mama, ga weg van het raam, een van die kogels kan afdwalen!'”

Op haar knieën kroop Triest naar de keuken achteraan, waar ze het einde van de vuursalvo's afwachtte. “Pas 's avonds laat ben ik vanuit mijn zolderkamer gaan kijken, en zag ik rook komen uit de kapotte ramen van de eerste verdieping van het huis waar de schietpartij plaatsvond. Ik luisterde naar de radio om te weten wat er gebeurde.”

Zonder dat Triest of een van haar buren het vermoedden, hadden terreurverdachten Salah Abdeslam, Sofien Ayari en Mohamed Belkaid zich verstopt in een flat op het uiteinde van de Driesstraat, een kalme eenrichtingsstraat die via een charmant driehoekig pleintje uitmondt in de Waterstraat. Het pleintje is onlangs nog heraangelegd met een 'regentuin' van groen­perken die hier in Laag-Vorst zowel hardrijders als overtollig regenwater moeten tegenhouden. Bankjes staan rond de opgekalefaterde fontein die nog niet zo lang geleden omwonenden zonder stromend water in huis bediende.

Spoorloos

Maandenlang was Salah Abdeslam, de enige overlevende van de tien vermoedelijke daders van de aanslagen in Parijs in 2015, spoorloos. Het was pas hier in de Driesstraat dat hij voor het eerst weer opdook. Toen een Frans-Belgisch speurdersteam op nummer 60 een mogelijke schuilplaats van het terreurnetwerk wilde controleren, verwachtte het een leeg appartement aan te treffen. De huiszoeking draaide evenwel onverwacht uit op een vuur­gevecht.

In het huis met afbladderende gele gevelverf woont nu niemand van de toenmalige bewoners meer. Als we aanbellen, doet Imane (21) het raam van de gelijkvloerse verdieping open. Zij woont hier nu drie jaar met haar vader, zegt ze. Haar bovenburen op de eerste en tweede verdieping kwamen er ook rond die tijd wonen, maar heeft ze al lang niet meer gezien. “Wij wisten wat hier gebeurd is, omdat de eigenaar een vriend van mijn vader is. Maar wat er gebeurd is, ligt in het verleden. Dit is een heel kalme, fijne buurt.”

Buurvrouw Isabelle (41,*), aan de overkant in het deel dat de Waterstraat heet, maakte de gebeurtenissen wél vanaf de eerste rij mee. “Ik was die woensdag thuis aan het werk. Er was wel wat rumoer op straat, maar pas toen ik de deur opentrok om mijn toen achtjarige zoon van school af te halen, zag ik snipers op hun knieën langs de huizen kruipen. Toen pas besefte ik dat ik eerder kogelschoten had gehoord. Er waren overal agenten en militairen, ook op de daken. Eén agent schreeuwde meteen dat ik weer naar binnen moest.”

“Mijn zoon heeft de nacht bij zijn vader doorgebracht. Ik ben aan de achterkant van mijn huis gebleven, met de luiken naar beneden. Het was redelijk beangstigend: schoten­salvo's, traangasgranaten, rondcirkelende helikopters ... De politie kwam de volgende dag langs met lijsten van gezochte personen, maar natuurlijk herkende ik daar niemand van.”

Omdat Sophie Picqueron (46), die twee huizen verderop woont, klaarblijkelijk net wat eerder was vertrokken om haar dochter van school op te halen, maakte zij de hele belegering niet mee. Uren later pas kreeg Picqueron te horen dat er een schietpartij plaatsvond in de Driesstraat, op pakweg vijftien meter van haar deur. “Naar huis mochten we pas de volgende dag, dus hebben we bij vrienden overnacht.”

Twintig jaar cel

Abdeslam en Ayari konden op 18 maart 2016 uiteindelijk ingerekend worden in Molenbeek. In 2018 kregen ze voor de schietpartij in Vorst allebei twintig jaar cel voor moordpoging in een terroristische context. “Er zijn (in de Driesstraat, red.) 34 kogels afgevuurd met als doel te doden,” legde de rechtbank uit.

Een van die kogels trof de leider van het specialforcescommando dat na de speurders het appartement was binnengevallen in het hoofd, met blijvende letsels tot gevolg. De terrorist die hem neerschoot, Mohamed Belkaid, werd door de politie gedood. De andere twee konden via de tuinen van buren aan de achterzijde ontsnappen.

“Achteraf ben ik wel blij dat we de hele toestand niet hebben meegemaakt,” zegt Picqueron. “Onze toenmalige buren hebben zich met hun drie kinderen urenlang moeten verstoppen. Ik vermoed dat die toestand toch een rol gespeeld heeft in hun verhuizing.” Want normaal gezien voelt de buurt als een dorp, zegt Picqueron. “Het is hier heel rustig, gezellig, met buren van allerlei origines en leeftijden. Die schietpartij heeft me wel dichter bij mijn buren gebracht.”

“Door wat er gebeurd is, hebben de buurtbewoners meer met elkaar gesproken dan gewoonlijk, zeker na de aanslagen in Brussel een kleine week later,” bevestigt ook Isabelle, die krop in de keel krijgt, en in haar vochtige ogen wrijft. “Die hebben veel emoties losgemaakt. Het pleintje hier stond toen vol met kaarsjes. Wij waren anders getroffen dan het grote publiek. Iedereen wist na de aanslagen in Parijs dat het waarschijnlijk ook in Brussel zou gebeuren, maar wij hadden een glimp opgevangen van de angst die zo'n situatie met zich meebrengt. Natuurlijk was het duizend keer erger voor de slachtoffers van de aanslagen.”

De buurt is sindsdien zeker veranderd, zegt Isabelle. “Maar dat is eerder een stedenbouwkundig verhaal. Heel Laag-Vorst is in evolutie. Er is in drie jaar tijd enorm veel bijgebouwd, onder meer de huizenblokken achter onze tuinen. Er zijn ook ingrepen die de wijk aangenamer maken, zoals het groene pleintje hier voor de deur. De abdij van Vorst wordt een cultureel centrum, en er is een biowinkel gekomen.”

(*) Isabelle is een schuilnaam