Vluchtelingen slapen nu ook in theaters en scholen

Steeds meer Belgen melden zich aan om vluchtelingen uit het Maximiliaanpark op te vangen. Intussen hebben ruim 20.700 mensen of organisaties zich aangemeld. Ze organiseren zich in Facebookgroepen per stad, provincie of regio. Ook scholen, kinderdagverblijven, woongemeenschappen en theaters doen mee.

"Elke dag melden zich meer burgers aan”, zegt Mehdi Kessou van het Burgerplatform voor Hulp aan de vluchtelingen in Brussel aan BRUZZ. Een week geleden waren ongeveer 16.000 mensen lid van de Facebookgroep voor nachtopvang, inmiddels zijn het er ruim 20.700. “Ze komen van overal in België en organiseren zich per regio of stad. In Brussel zijn er al een stuk of vijf grote subgroepen, nog eens onderverdeeld in groepen op gemeente- of wijkniveau.”

Vele handen
Die tienduizenden gastheren en –vrouwen zijn noodzakelijk, want zo worden de lasten verdeeld, zegt Kessou. “We helpen 250 vluchtelingen al ongeveer drie maanden aan slaapplaatsen. Dat komt overeen met 22.500 overnachtingen.”

Meer en meer scholen, kinderdagverblijven, theaters, culturele instellingen en woongroepen schrijven zich in. Wie in groep slaapplaatsen aanbiedt, kan vaak meer bedden aanbieden en bovendien de taken verdelen. Eén van de initiatiefnemers schrijft ’s ochtends in op de pagina van het platform, anderen kunnen de ruimte klaarmaken, koken of de vluchtelingen bij aankomst opvangen.

Caroline Lecles woont in Sint-Joost, in een huis met negen anderen. Sinds twee maanden staan de huisgenoten geregistreerd op het platform Hébergement Plateforme Citoyenne. “We hebben in het gebouw een polyvalente zaal. Elke avond leggen we daar matrassen neer en vangen we één tot vier mensen op,” legt de 25-jarige sociaal werkster uit aan onze redactie.

Soms zijn dat een tijdje dezelfde mensen, maar lang niet altijd. Van overal komen ze: uit Soedan, Eritrea, Egypte, Syrië, Afghanistan. “Als er ’s avonds mensen ronddolen in het Maximiliaanpark en onze kamer is nog leeg, dan laten we dat weten aan het Platform. Dan sturen ze nog iemand.”

Dat ze met tienen zijn, maakt de organisatie wel makkelijker, al loopt het volgens Lecles allemaal spontaan. “We hebben allemaal drukke agenda’s, maar er is altijd wel iemand in de buurt om nieuwe mensen te verwelkomen. Als we ’s ochtends naar het werk vertrekken, dan laten we ontbijt voor hen achter. Sommigen eten daarvan, anderen niet. Sommigen blijven overdag, de meesten vertrekken weer en houden contact via Whatsapp om te laten weten of we plaatsen bezet moeten houden of niet. Soms proberen ze overdag naar Engeland te raken en weten ze zelf nog niet of ze ’s avonds nog een plek zoeken of niet.”

“Omdat we met tien zijn, weten we niet altijd voor wie de anderen de avond tevoren de deur hebben opengedaan. Maar er zijn nog nooit problemen geweest. We blijven dit doen zolang het nodig is, het vraagt niet veel moeite.”

Slapen in het theater
Ook in het Schaarbeekse theater Théâtre De La Balsamine vangen ze vluchtelingen op. “Volledig op vrijwillige basis. Het is zeker niet evident voor mijn ploeg, omdat twee mensen de hele nacht hier moeten blijven om de vluchtelingen te begeleiden,” zegt directrice Monica Gómes. “We begonnen met twee keer per maand, maar de groep was zodanig enthousiast dat we nu één keer per week mensen ontvangen.”

Op de dag dat er geen voorstellingen plaatsvinden, leggen de theatermedewerkers in een paar ontmantelde loges en een vergaderzaaltje matrassen, slaapzakken en kussens neer voor zeven vluchtelingen.

Ook andere Brusselse culturele instellingen bieden onderdak aan. Het Elsense theater Varia heeft bijvoorbeeld al een keer zeven vluchtelingen te slapen gelegd in een zaaltje naast de bar, dansgezelschap Compagnie Thor in Sint-Joost huisvest vaak mensen in een atelier.

“Vluchtelingen die op straat slapen onderdak aanbieden maakt deel uit van de waarden die onze school verdedigt,” zegt leraar Didier (*). In zijn middelbare school – die anoniem wil blijven – zijn vorige week voor het eerst migranten blijven overnachten.

“Ons oorspronkelijke plan was om twee mensen mee te nemen. Maar toen we aan het Maximiliaanpark aankwamen en daar om 23 uur nog al die mensen zagen, zijn we met twaalf mensen teruggekeerd. Vooral Soedanezen, onder wie ook een vrouw en een kind van nog geen tien jaar oud.”

Zolang het nodig is, wil de school een keer per week de deuren openen. “Het jongetje zal sowieso moeten terugkomen. Hij had maar één speelgoedje, een houten autootje. En dat is hij hier vergeten.”

(*) Didier is een schuilnaam