La Morrigasme: ‘Wat ik mis in Brussel? Stripclubs voor vrouwen’

‘Mijn ideale stripclub is een net establishment waar vrouwen van alle leeftijden na hun werk naartoe gaan om stoom af te blazen.’ In een nieuwe column voor BRUZZ reflecteert La Morrigasme, een erotische performer uit Brussel, over wat zij ervaart als een gat in de markt van het sekswerk.

Als ik “stripclub” zeg, zie je vrouwen voor je die halfnaakt dansen voor een publiek van geklede mannen. Dat is inderdaad meestal de realiteit. Hoewel vrouwen er wel toegang toe hebben, zijn deze plekken niet voor hen ontworpen.

Ik heb het hier specifiek over heteroseksuele vrouwen, want maak je geen zorgen over homo's, lesbiennes en queers. Die gemeenschappen zijn het gewend om hun eigen alternatieve ruimtes te creëren buiten de gevestigde kaders, aangezien er voor hen niets is bedacht.

Ik droom van stripclubs voor heterovrouwen.

Als ik dit zeg, krijg ik meestal twee reacties: ofwel dat het equivalent voor vrouwen al bestaat – de Chippendales-shows – ofwel dat vrouwen geen visuele wezens zijn en vooral door gevoelens in vervoering raken.

Die twee ideeën spreken elkaar tegen. Want juist die Chippendales-achtige shows beperken zich tot het visuele aspect. De vrouwen komen gewoon kijken naar gechoreografeerde shows; er is geen moment waarop je aan een tafeltje gaat zitten en in een gezellig salon een gesprek voert.

Als ik het heb over stripclubs voor vrouwen, bedoel ik nette etablissementen waar vrouwen van alle leeftijden – echtgenotes, moeders, grootmoeders – na hun werk naartoe gaan om even stoom af te blazen. Daar worden ze verwelkomd door charmante, ontblote mannen die hun een glas champagne inschenken en met een glimlach luisteren naar verhalen over hun werk, hun huwelijk en alle andere beslommeringen van het leven, terwijl ze ondertussen hun schouders masseren. En natuurlijk moeten ze hen ook aan het lachen brengen, dat is het allerbelangrijkste.

Nu ik het zo opschrijf, lijkt deze scène rechtstreeks uit een satirisch werk over een matriarchale samenleving te komen. Maar dat is precies wat mannen al millennia doen in hun gentlemen's clubs, bordelen, salons met courtisanes en allerhande harems, en dat is nu eenmaal ingeburgerd.

Ik kan me heel goed voorstellen dat vrouwen ook behoefte hebben aan vrijblijvende intieme momenten, dat ze hun hart willen luchten bij een onbekende die niet oordeelt, of gewoon willen feesten, zich laten verleiden en dansen tot in de vroege uurtjes (in de armen van een man die echt kan dansen) om daarna naar huis te gaan en hun leven weer op te pakken.

Wat hen tegenhoudt, is simpelweg het feit dat wij, mensen die gesocialiseerd zijn als 'vrouwen', het onszelf niet toestaan in ons collectief onbewuste. We vinden het normaal dat in een erotische context de vrouw het object van verlangen is en de man het subject dat verlangt. We zijn niet gewend om onszelf als verlangend subject te zien, laat staan om die rol voluit te claimen.

Een lustobject belichamen en daar geld voor vragen is niet vernederend of seksistisch, wat bepaalde abolitionistische feministen er ook van mogen vinden. Het seksistische zit hem erin dat het altijd dezelfde groep is die betaalt en altijd dezelfde groep die de dienst verleent. Pas wanneer er evenveel stripclubs voor vrouwen zijn als voor mannen, kunnen we op dit vlak van gelijkheid spreken.