La Morrigasme: 'Instemming is essentieel, zelfs in een stripclub'

'Persoonlijk benader ik instemming bij lapdances op dezelfde manier als bij seks: ik beschouw elke dienst als een ontmoeting en een verkenning met z'n tweeën.' In een nieuwe column voor BRUZZ reflecteert La Morrigasme, een erotische performer uit Brussel, over het belang van consent en vertrouwen in een stripclub.

Een wijdverbreid misverstand over mijn beroep is dat we voor elke privédans of lapdance rustig met de klant bespreken wat onze grenzen, verwachtingen en behoeften zijn. Dat gebeurt wel altijd voor een dominasessie: dan bakenen we heel precies af wat er gaat gebeuren, zodat we niet te ver gaan.

In een stripclub gebeurt dat vrijwel nooit. Alles moet snel gaan, er speelt luide muziek en tegen het einde van de avond is de klant soms zo dronken dat hij amper nog kan praten.

Toch is instemming altijd en overal essentieel, ook voor de klanten. Het concept van een lapdance verschilt per club: ik heb clubs gekend met volledige naaktheid, andere zonder, met veel lichamelijk contact of helemaal niet. In elk geval is lapdance een inbreuk op de intimiteit, en dat is nooit onbeduidend.

Instemming is geen 'contract'. Het is geen lijst met clausules die je aan de ander geeft, waarna die het zelf maar moet uitzoeken. Dat werkt alleen als de klant precies weet wat hij wil en waar zijn grenzen liggen, en daarvoor is ervaring nodig. De meeste klanten kunnen hun verwachtingen en grenzen totaal niet verwoorden. Misschien hebben ze zich die vraag zelfs nooit gesteld. Het is dan aan de stripteaseuse om de situatie te analyseren, de signalen te ontcijferen en ernaar te handelen.

Persoonlijk benader ik instemming bij lapdances op dezelfde manier als bij seks: ik beschouw elke dienst als een ontmoeting en een verkenning met z'n tweeën. Bij elke stap check ik via lichaamstaal of de persoon zich prettig voelt bij wat er gebeurt, en bij de minste twijfel vraag ik het.

Het gebeurt dat een man een lapdance krijgt opgedrongen door zijn vriendengroep, die ervoor betaald heeft. De dans is betaald, dus ik ben verplicht die uit te voeren. Ik vraag me af of ook kappers en masseurs te maken krijgen met klanten die tegen hun wil in hun zaak belanden en die huiveren bij het idee van een behandeling.

Als stripteaseuse maak ik dat vaak genoeg mee om er vraagtekens bij te zetten. In zulke gevallen probeer ik een uitweg te vinden door voor te stellen de dans aan een andere vrijwilliger te geven, maar dat valt meestal niet in goede aarde. Sommigen gebruiken zelfs dit excuus: “Hij heeft ons nooit een vriendin voorgesteld. We zijn bang dat hij homo is.” Schertsend bedoeld, maar alsof dat een geldige reden zou zijn om hem een halfnaakte vrouw op te dringen. Vanuit mijn positie als stripteaseuse zie ik in één oogopslag de machtsdynamiek binnen mannengroepen: wie de leiders zijn en wie de volgers, en hoe de eersten zich de macht toe-eigenen om intieme diensten op te dringen aan de laatsten, die hun mannelijkheid binnen de groep moeten bewijzen.

Dan hebben we het nog niet eens over het aantal mannen dat lapdances betaalt voor hun partner omdat ze “fantaseren over het zien van hun vrouw met een andere vrouw”, tegen haar wil in. We zien ze, die vrouwen die de 'coole vriendin' spelen, maar hun verkrampte glimlach en stijve houding verraden alles.

Mijn antwoord op dit soort situaties? Ik zou nooit een lapdance opdringen aan een klant die dat niet wil. Als alternatief stel ik een gewoon gesprek voor. Uiteindelijk betaalt men niet voor de dienst op zich, maar voor mijn tijd. De instemming respecteren is de wet, en geen enkel bedrag kan daar iets aan veranderen.