'Zelfs wanneer ik het echt te bont maakte, bleven mijn leerkrachten potentieel in me zien'

Karl Meesters is concertorganisator bij rien à voir en presentator van het VRT-programma Niks Te Zien, waar hij als slechtziende met bekende gasten op reis gaat. Hij schrijft tweewekelijks over zijn Brussel.

Met een zwaar gevoel in de maag legde ik de directeur van de school uit hoe de beslissing over de nieuwe klasindeling ons had geraakt. We willen geen klaagouders zijn, maar werkelijk alle vriendjes die Dré, onze vierjarige zoon, recent nog op zijn verjaardagsfeestje had uitgenodigd, bleken in de andere klas te zitten. “Dat is toch moeilijk nog evenwichtig te noemen?”

De directeur luisterde aandachtig en gaf daarna een unieke inkijk in de manier waarop de klasindeling gebeurt, en volgens welke parameters: persoonlijkheid, taalvaardigheid, gender, onderlinge relaties, sociale vaardigheden … Zo hoopt het team een omgeving te creëren waarin elk kind het best gedijt.

Als ouder keerden we huiswaarts, wijzer zonder meer, enigszins onder de indruk, maar ook nog niet helemaal gerustgesteld. Niettemin: het schoolteam bedankte ons eerder voor de samenwerking.

Het bleef door mijn hoofd spoken: samenwerking. Ook bij eerdere oudercontacten viel het woord geregeld. Wat me toen ook al verraste. Ik beschouwde mezelf namelijk als een typische 'dropouder' die zijn kind 's ochtends afzet aan de schoolpoort en 's avonds weer komt ophalen.
Nochtans weet ik als geen ander hoe belangrijk samenwerking is. Door mijn visuele beperking lukt het afzetten van Dré alleen dankzij de dagelijkse begeleiding van mijn buurvrouw, die mij en hem veilig door het verkeer navigeert.

Turbulente rit

Ook als ik terugkijk naar mijn eigen schoolcarrière, zie ik die samenwerking terugkomen. Met een vader die niet of zelden in beeld was en een heel zorgzame, maar laagopgeleide mama, werd mijn schoolloopbaan op zijn zachtst gezegd een turbulente rit door het Brusselse onderwijssysteem. Als opstandige tiener met lak aan autoriteit bleef ik twee keer zitten en werd minstens evenveel keer van school gestuurd. Ik deed gewoon mijn goesting. Kunnen, maar niet willen: dat was zowat de samenvatting van ieder rapport.

Toch was het telkens die samenwerking die me redde. De samenwerking met een school die niet opgaf, de samenwerking met inspirerende leerkrachten die me met eindeloos veel geduld mijn weg lieten vinden. Mijn samenwerking met juf Rita, mevrouw Melon, meneer Saubain en al die anderen. Zelfs op mijn moeilijkste momenten, wanneer ik het echt te bont maakte, bleven zij het poten­tieel in me zien.

Ik ben hen en het Nederlandstalige Brusselse onderwijs dan ook veel verschuldigd. Terwijl datzelfde onderwijs zucht en kreunt onder de capaciteitsdruk, het leraren­tekort, de groeiende diversiteit en meertaligheid, het gebrek aan middelen … maken zij, al die juffen en meesters, elke dag het verschil in het leven van Brusselse ketjes, verdwaald in de jungle van hun kinder- en tienerjaren. Het maakt me nederig, en het stelt de kwestie op scherp: hoe kan ik dan, zoveel jaren later, bijdragen tot die samenwerking?
Misschien door mij minder zorgen te maken. Want op de eerste dag van het schooljaar huppelt Dré naar zijn nieuwe klas, en zijn vriendjes van vorig jaar zijn, welja, nog steeds vriendjes.