De onverhoopte tederheid tussen Vergeet-niet en Vergeet-wel

Michel Franco is gespecialiseerd in de gitzwarte ontmaskering van de wreedheid van de mens. Maar in het delicate Memory tast hij met topacteurs Jessica Chastain en Peter Sarsgaard af of twee verloren zielen wat voor elkaar kunnen betekenen. De wonderen zijn de wereld niet uit.

In After Lucia ontspoort pestgedrag op school, in Chronic verzorgt Tim Roth stervenden tot hij niet meer kan en in New Order ontaardt de bloederige opstand van arm tegen superrijk Mexico in groepsverkrachtingen, standrechtelijke executies en een Orwelliaanse dystopie.

Michel Franco is berucht om bikkelharde, spartaanse films die de grootste festivals opschrikken en mokerslagen uitdelen aan je geloof in de mensheid. Groot is dus de verrassing dat je in het o zo broze Memory een glimp van hoop en tederheid opvangt.

Franco’s strakke, sobere, realistische stijl met statische, ononderbroken shots legt veel verantwoordelijkheid bij de acteurs. Met een ingetogen festijn van blikken, kleine gebaren en andere vormen van lichaamstaal maken twee bekende Amerikaanse acteurs de inkijk in hun personages erg intiem.

De veelzijdige Oscar-winnares Jessica Chastain (The Tree of Life, Interstellar) speelt een getraumatiseerde maatschappelijk werkster die geen mannen meer toelaat in haar leven. Peter Sarsgaard uit Blue Jasmine en The Batman speelt een man die veel te vroeg in verwarring wordt gebracht door dementie. Hij doet dat zo goed dat het Festival van Venetië hem bekroonde met de prijs voor beste acteur.

Na een schoolreünie achtervolgt hij die zonder het te willen alles vergeet, zij die zonder het te willen niets vergeet. Op de botsing volgt een o zo tere toenadering die beider levens op hun kop zet.

Op wonderbaarlijke verdamping van wrange situaties moet je niet hopen, voor klef sentiment hoef je niet te vrezen. De oprechtheid blaast omver. Het voelt als een voorrecht om van zo dichtbij te zien hoe twee gebroken mensen aftasten of ze elkaar een beetje kunnen helpen vergeten en onthouden.