Na een lange reis met verschillende middelen van vervoer is Vorst Centrum de naam van de halte waar je afstapt. Die benaming houdt steek, want het is behoorlijk fris. Het sneeuwt deze ochtend nog eens voor een laatste keer, en daarvoor werden de dikste vlokken bewaard.
© Tijs van den Boomen
| Audi Vorst.
Laptopia: Audi Vorst
Lees ook: Laptopia: Het kanaal
DINSDAG 12 DECEMBER 2018, 10 UUR
Het eerste dat je tussen dat vallende dons kan ontwaren loont alvast de moeite, en belooft voor het vervolg van de trip: een stemmige compositie van kerk, park en abdij. In dergelijke ongerepte toestand zie je zo’n ensemble eigenlijk nog op oude gravures: de spitse toren netjes gearceerd en keurig in verhouding getekend met de abdijmuren, het kerkschip, de kooromgang, de dwars-, de haag- en de treurbeuken.
Ondertussen wacht achter je rug - geduldig en met de bescheidenheid die art deco kenmerkt - het mooiste gemeentehuis van het gewest tot je je omdraait, en de weldaad erkent van zijn klare lijnen en ambitieuze dimensies. Om de hoek is het politiebureel, wat verderop de bakker, de beenhouwer en het dorpsplein. Alles volgens het boekje. Het enige dat je nog niet in de gaten hebt - hoewel het al voel- en zichtbaar is voor wie goed kan kijken naar wat hij nog niet kent - is dat wat het boekje te buiten gaat.
Je zet eerst nog een stap in het park, waar mensen ‘s zomers argeloos trouwen en middeleeuws feesten, en voelt je even een jaartje of vijfhonderd jonger. Alleen jammer dat er zo’n bovenmaatse parking tegen het ingedommeld domeintje is aangebouwd. Aan diezelfde kant staat het toegangspoortje tot het park slechts op een kier. Omdat de verantwoordelijke ambtenaar weet dat er langs daar niet veel volk passeert. Maar opdat zijn half werk toch niet voor niets zou zijn geweest, besluit jij om langs dat poortje van park naar parking te lopen. En dan begint het je langzaam te dagen.
"Hoe onnozel ziet het sympathieke café Le Moulin eruit in de schaduw van deze grote onverschillige reus"
Het - dat is een abstracte massa. Een blinde, buitenmaatse blokkendoos, waaromheen een eindeloos lange omheining onvermoeibaar de wacht loopt. Het is een ongeïdentificeerde, vaal beige, vuil roze blob, die iedereen die in de buurt komt tot een wijde boog omtrekkende beweging dwingt. Het is een ommuurde stad-in-de-stad die de mindere helft van Vorst stelselmatig heeft ingenomen. Een historisch misgroeide aaneenschakeling en opeenstapeling van gevangen buitenruimte, die straten stuk heeft doen lopen en binnenwegen heeft ingeslikt. Een aanvankelijk goedaardig geachte stedenbouwkundige tumor die begrippen als voorkant en achterkant, esthetiek en proportie, zonder voorwerp heeft gemaakt. Hoe onnozel ziet het sympathieke café Le Moulin eruit in de schaduw van deze grote onverschillige reus.
En toch is de aanblik van de fabriek fascinerend. Zeker voor wie hier helemaal alleen is, zoals jij nu. Tussen de rook van de schoorstenen, de stank van het composteercentrum, en het ruis van de Ring ontwaar je de onheilspellende wapenspreuk Vorsprung durch Technik, die duidt op menselijke aanwezigheid. Achter het hek zijn de auto’s allemaal Audi’s - wellicht toebehorend aan het Kader, dat alle kleurtjes, modellen en opties maar voor het uitkiezen had. Buiten de omheining en op de parking van daarnet staan de wagens van het Werkvolk, dat nog niet genoeg gespaard heeft om zich het automerk van eigen makelij te kunnen veroorloven. Maar van de duizenden inzittenden is hier buiten geen spoor. Die zitten allemaal verborgen binnenin in die machinewereld, die Weltmaschine.
Je probeert toch eens om om het gebouw heen te raken, maar stelt na twintig minuten lopen vast dat je je nog altijd aan dezelfde zijde bevindt. Nu zou je wel om een strooifiets willen roepen, maar de vraag is of je daarmee geholpen zou zijn. Dit kafkaiaans slot valt te beschrijven noch te belopen. Op één van de uitlopers van het labyrint, op zich goed voor honderden kubieke meter aan het oog onttrokken economische ruimte, zie je de cijfers en letters Q2 staan, en je probeert niet te duizelen bij de voorstelling die je je maakt van de volumes die horen bij de letters A tot P. Op een bouwvergunning kan zo’n gevaarte vandaag de dag niet meer rekenen, vermoed je, maar wel op enig ontzag en ongeloof.
Laptopia
Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.